La Mama & Edwin
 pensioen

Die superfokzeug van de 170 biggen houdt me wakker. 170 biggen! Wat heeft dat dier veel mensen van voedsel voorzien. Zo’n uitgewerkte moeder verdient toch beter dan linea recta naar de slacht? Ja, maar zo vergaat het al die superfokzeugen toch? Zolang er een markt is voor kiloknallers zullen er superfokzeugen zijn. Maar een maandje vakantie dan na gedane arbeid, desnoods een weekje. En zo prakkiseer ik die nacht weer heel wat af.

De volgende ochtend stuur ik de boer een mail: ‘wat zou u er van denken als ik zeug 1281 van u koop? Samen met haar laatste biggetje? In alle vrijheid genieten van haar laatste kind en dan pensioen.’ Zou ie ‘t doen? Of zou hij bang zijn dat zijn collega’s hem een watje vinden?

‘Wat een goed idee! Als ik het één varken gun, dan is het nummer 1281 wel!’ Een paar dagen later zitten we weer bij de boer aan tafel. Zijn vrouw pakt een foto van het dressoir. ‘Kijk dit was Edwin’s allereerste varken. Als 16-jarige jongen is hij in een klein schuurtje voor zichzelf begonnen met een zeug.’ Nu is haar man voorzitter van de LTO Vakgroep Varkenshouderij in drie regio’s. Ik denk dat Boer Edwin een PR kans ruikt met het pensioen voor zijn superfokzeug en gelijk heeft ie.

We gaan nog even naar achteren. Haar eigen biggen zijn al gespeend, maar zeug 1281 ligt nog in de kraamkooi. Nog even pleegmoeder zijn voor een stel biggen van een collegamoeder met te weinig melk en dan had haar leven er op gezeten. Als ik haar het goede nieuws vertel, komt ze half overeind. Wat een zachte ogen. De boer heeft gelijk. Dit varken heeft wat. Dan nog even naar big 170, die al verhuisd is naar de opfokstal. Als enige heeft hij een zwarte vlek op zijn roze bil. De prijsrozet van de gelukkige die straks met zijn moeder herenigd gaat worden.

Op 8 december 2009 staat Eenvandaag al vroeg op de stoep. We hebben de hele nacht doorgehaald voor de ontvangst van moeder en kind. Ik heb een lamme hand, want ik heb 169 biggetjes uitgeknipt en doorgenummerd. Dennis is nog druk doende ze op de stalmuur te bevestigen. Het ziet er prachtig uit. Wat een staat van dienst. Nummer 170 ligt hier straks met zijn moeder in het stro. De slagroomtaart staat al voor ze klaar. Eenvandaag filmt alles en dan spring ik achter het stuur van de bus. Op naar Heerhugowaard.

Superfokzeug 1281 zit al te wachten in de zeugenstal. Ik hang felgekleurde slingers op aan de stalen buizen van de kooien en maak haar nieuwe naam bekend: La Mama.

‘Die zeug heeft me een loer gedraaid. Ze had al veel eerder naar de slacht gemoeten, maar ik was me aan haar gaan hechten.’ De boer lacht. ‘En nu krijgt ze een pensioen.’ ‘Zo. Dat staat er mooi op’, zeg de regisseur. ‘Nu het inladen nog.’

Eerst de hereniging. En dan lopen La Mama en zoon de klep op – jargon voor enkele reis slachthuis – maar het wordt Villa Varkensgeluk. Daar gaan ze de rode loper over en ploffen neer in het stro. De slagroomtaart raakt ze niet aan. De volgende ochtend heeft ze de mooie biggenwand gesloopt.

Het is druk op La Mama’s welkomstfeestje. Varkensvrienden, dierenartsen, de boer met zijn hele familie; vrouw, kinderen en ouders. Live muziek van Jaro’s band. Namens de Vakgroep Varkenshouderij krijg ik een cheque overhandigd. 1281 euro! ‘Hoe heet de big?’, vraagt iemand. Dat laat zich raden. Edwin natuurlijk ;-)