De Lellebellen
 Gerdien & Miss Jones

Het moest er een keer van komen. Ze kwamen nog niet eerder op mijn pad, terwijl ik notabene nog medeplichtig ben aan hun aanwezigheid in ons land: de Kune Kune varkens. Wat heb ik er een spijt van gehad om de aspirant fokster wegwijs te maken hoe ze een paartje vanuit Engeland moest importeren. Het telefoontje destijds begon onschuldig, maar toen ik hoorde dat haar toenmalige beertje het veld moest ruimen voor deze nieuwe hobby, kon ik me wel voor m’n kop slaan. Maar toen was het al te laat.

Nu zijn we tien jaar verder.

Het Kune Kune varken is het nieuwe hangbuikzwijn geworden. De markt is overvoerd, ook Kune Kune’s worden nu gedumpt. Toch is het Kune Kune varkentje het meest geschikte minivarkentje van allemaal. Vergeet het overgevoelige, zenuwachtige, arg wanende en schuwe ‘microvarkentje’ als je per se aan varkentjes wilt beginnen. Kies Kune Kune’s. Vriendelijk, aanhankelijk en uitermate ontspannen. Hobbyvarkensarts Peter Klaver zweert bij het Kune Kune varkentje als the one and only onder de hobbyvarkens.

Geen woord van gelogen. Sinds het voorjaar van 2016 kan ik er van meepraten. Nog nooit zulke relaxte varkentjes meegemaakt. Je hoeft maar naar ze te kijken of ze liggen al aan je voeten. Ontwapenend tot en met. Ontregelend ook, want de varkens van Het Beloofde Varkensland zijn zo overdonderd door hun vanzelfsprekende gedrag dat ze helemaal vergeten om ze aan te vallen en weg te jagen. Veni, vidi, vici. Ik kwam, ik zag, ik overwon. Kune Kune’s hebben het uitgevonden. Kune Kune betekent trouwens vet vlees.

Gerrie & Lellebel zijn geboren in Duitsland. Totaal onverwacht voor de bewoners van de leefgemeenschap die dachten dat hun vader gecastreerd was. Niet dus. Deze mensen hebben niet veel met varkens op: ‘varkens zijn vies en gevaarlijk en bijten je knieschijven eraf.’

Mijn hulp wordt ingeroepen door een Bofkontvriend die ik eerder op weg heb geholpen met zijn eigen varkens die elkaar de tent uit vochten. Hij ontfermt zich samen met zijn vriendin over het nest Kune Kune biggetjes. Hoe moeten ze verzorgd, wanneer gespeend en het allermoeilijkste: waar kunnen ze naartoe?

Anderhalve maand later liggen de deelnemers van de Familie Bofkont Workshop in katzwijm rond twee snoezige Kune Kune biggetjes. Dingen gaan zoals ze gaan. Go with the flow.

Waar die flow me gebracht heeft? In het crematorium van Driehuis-Westerveld. Daar vertel ik in een stampvolle aula hoe verslingerd onze overleden Bofkontvriendin Gerdien was aan Jones, haar Kune Kune beer. Ik zal twee Kune Kune biggetjes naar ze vernoemen, tweelingzussen. Officieel Gerdien & Miss Jones met als roepnamen Gerrie en Lellebel.

De Lellebellen. Want dat zijn ze, knuffelkonten, en die hébben ze. De belletjes (piri piri’s) onderaan hun wangetjes zijn kenmerkend voor dit aimabele ras uit Nieuw Zeeland. Prachtbeessies!