Dappere Dodo
 avontuur in de bijlmer

‘Ben je daar eindelijk? En gaat het nou leuk worden?’ Het varkentje staat me al op te wachten. Hij dribbelt ongeduldig heen en weer in een konijnenhokje. Zodra hij me ziet, komt ie knorrend op me af. Hij drukt z’n neusje tegen het gaas. Wat een leuk kereltje. En wat staat ie dapper op z’n pootjes. Angst kent hij niet, dat zie ik meteen. En dat na zo’n nacht.

Het is zaterdagavond. Er staat een koude, loeiharde wind en de regen striemt tegen de ramen van het voorhuis. Na een drukke workshop lig ik languit voor de TV. De telefoon gaat. Een onbekende mannenstem. ‘Neem me niet kwalijk dat ik zo laat nog bel. Ik ben de honden nog even aan ‘t uitlaten en die vlogen ineens achter iets aan. Volgens mij een wild zwijntje, ik hoorde wat geknor. Ik heb ze onmiddellijk teruggefloten, het zijn jachthonden. Ze zijn nu door het dolle heen.’ We overleggen. ‘Waar bent u? Hoe groot is het zwijntje? Waar is het nu? En nog veel belangrijker: waar zijn uw honden nu?’

De man staat in de Bijlmermeer. Gelukkig, denk ik meteen, niet zo ver weg. ‘Zal ik komen?’ Maar het zwijntje blijkt er inmiddels al vandoor. ‘Belt u weer als er nieuws is,’ vraag ik. Dat zal hij doen. Een poosje later gaat de telefoon opnieuw: ‘Ik heb hem weer gezien! Niet zo groot, eigenlijk heel klein en helemaal zwart. Maar ik krijg hem niet te pakken.’

Ik leg uit dat het waarschijnlijk om een jong hangbuikzwijntje gaat en dat hij er absoluut niet achteraan moet gaan rennen. ‘Misschien kunt u de honden eerst naar huis brengen?’ Ik ben er niks gerust op. Wel over de man, niet over de honden. Als hij ze maar in bedwang kan houden. ‘Belt u maar als er nieuws is. Maakt niet uit hoe laat. Ik blijf wel op.’

Daar is hij weer: ‘Het zwijntje is onder het prikkeldraad verdwenen, de Bijlmerweide op. En nu zie ik helemaal niks meer. Het is hier hartstikke donker en het regent pijpenstelen. Ik ga nu naar huis.’

De volgende ochtend ben ik al heel vroeg op. Ik word verwacht op een milieumarkt in Amsterdam. Beesten voeren en daarna snel alle spullen opladen. Foto’s, de maquette van de Scharreltram, een TV toestel, de videorecorder met de Bofkont-tapes, en zo nog wat. Zoals altijd weer een heel gedoe. En midden in dat gehaast en gevlieg word ik gebeld.
‘U spreekt met kinderboerderij de Bijlmerweide. We hebben vanochtend vroeg een hangbuikzwijntje gevonden in de schaapskooi. Hij lag tegen de schapen aan te slapen. Ik heb hem in een hokje bij de entree gezet. Kunt u komen?’

En zo wordt Dappere Dodo op 20 mei 2006 de ster van de milieumarkt. We halen hem op van de Bijlmerweide. Tijd om hem naar de Bofkontboerderij te brengen is er niet meer en waarom ook? Dit dumpbiggetje kijkt me zo vol vertrouwen aan. Die kan ik makkelijk meenemen. Zou hij eigenlijk wel gedumpt zijn? Wie weet is hij ergens uit een tuintje ontsnapt en loopt iemand hem nu wanhopig te zoeken.

De volgende dag bel ik de Telegraaf. Ze zullen een foto van Dappere Dodo plaatsen. TV Noord-Holland komt ook langs voor beelden en een oproep op TV of iemand een hangbuikzwijntje mist. Niks. Een noodkreet op mijn weblog? Het blijft stil. Dappere Dodo mag blijven.