Bokita
 het verdriet van België

Miss Piggy en Maximiliaan behielden hun namen toen ze bij Familie Bofkont kwamen wonen. Bij Big is dat ook zo. Big is Big. Er komt geen enkele andere naam in me op die hem beter zou passen. Niks meer aan doen dus. En bij het nieuwe dumpertje in het bos is het ook gauw klaar: Dumpie. Tot zover de administratie van de burgelijke stand op Het Beloofde Varkensland.

Binnen twee weken na de komst van Dumpie krijg ik een mail van een Belgische dierenarts:

‘Iemand heeft mij gevraagd een gezond diertje, een hangbuik zeugje van 10 jaar, te euthanaseren. Reden: we zien haar niet graag meer. Ik weigerde haar dood te spuiten en heb mensen gevonden die dat diertje zouden opvangen. Met een collega hebben we gisteren het zeugje gesedeerd (dat ging heel moeizaam), in een aanhangwagen gedaan en getransporteerd naar de Franse grens. Toen wij daar waren zeiden die mensen: maar dit is veel te groot, we nemen haar niet. We zijn terug gereden, intussen was het nacht, ons zeug je onderkoeld geraakt, dus we hebben haar wat pijnstilling en antisedan gegeven.’

En zo gaat dit hartverscheurende relaas maar door. Met de gebruikelijke afsluiting of er een plaatsje voor deze stakker is op Het Beloofde Varkensland. Dilemma! Nee. Ja. Nee. Ja. Nee! Dit moet een keer stoppen, al die drama’s en wij kunnen ze niet allemaal oplossen.

Maar natuurlijk lig ik ‘s nachts te piekeren over een andere oplossing.

Ik bel de Duitse boerin die me onlangs schreef dat ze spijt had van alle varkens die ze had laten slachten. Om het goed te maken wilde ze, geïnspireerd door Familie Bofkont, in de steek gelaten minivarkens gaan opnemen. Dit Wiedergutmachungsvarken komt dus als geroepen. We spreken af dat we haar het varken brengen met de Bofkontbus.

Maar Mannetje Bromsnor is ziek en dus gaat bofkontboerin Saskia met Dennis naar België om het hangbuikzwijntje op te halen. Of zwíjntje. Haar omvang is met geen pen te beschrijven. Blind van vetzucht. Eenmaal uit de bus in Duitsland durft ze geen stap meer te verzetten.

Die nacht droom ik van een monsterlijk groot gorilla-achtig varken, dat Bokita heet en in blinde paniek de boel kort en klein slaat.

Als ik wakker word, weet ik dat er maar één plek is voor dit zwaar beschadigde varken en dat is op Het Beloofde Varkensland. De Duitse boerin is opgelucht. Ze zat al met de handen in het haar, want dit probleemvarken is totaal ongeschikt voor haar kinderen en honden. De volgende dag halen Dennis en Saskia het varken weer op. Zodra ik Bokita zie, weet ik dat mijn droom een voorspellende was. Dit is een varken met een verleden. Ze wil de bus niet meer uit. Na drie dagen lukt het eindelijk haar onder luid gebrul de boerderij in te krijgen.

Hoe getraumatiseerd Bokita is en waardoor, blijkt als haar vorige baasje onverwacht van zich laat horen. Huilend vraagt ze hoe het met haar Zwelgje gaat nadat de dierenarts het zo abrupt van haar meegenomen heeft. Geen wonder dat ik over een aap had gedroomd. Want tijdens dat lange telefoongesprek komt die uit de mouw. Aha. Zo zat dat dus…