Bij Wildeman passen eenvoudige woorden.
Hij is dood.
Vorige week ging het voor de tweede keer mis in zijn slimme zwijnenbrein.
‘Bel Dokter Peter maar,’ zag ik in zijn ogen.
Wildeman komt uit een nerveuze familie. De rotte wildezwijnen werd in gevangenschap gehouden voor hun vlees. Zijn ouders, broers, zussen, ooms, tantes, neven en nichten hebben zich nooit bij dat lot kunnen neerleggen. Ze schoten voortdurend als groep heen en weer, van binnen naar buiten, van buiten naar binnen; er zat geen seconde rust in hun opgejaagde lijven. Een grote schuur binnen, buiten een terreintje, te klein voor zoveel opgestuwde zenuwen.
Op een dag werd ik gebeld door de zoon van de fokker. ‘Vader stopt ermee. Ze gaan allemaal aan de haak. Heb jij nog interesse in een frisling?’ (wildzwijnenbiggetje).
Een frisling wegvangen uit deze grimmige wildzwijnengroep? Dat liet ik graag aan hem over.
Met een stok en gevaar voor eigen leven waagde hij zich tussen de felle baggen (moeders) en de keilers (vaders) met hun vervaarlijke houwers (slagtanden). Godallemachtig. En het waren er ook zo veel.
Het beestje was wild. Wild in de bus op weg naar Het Beloofde Varkensland. Onophoudelijk sprong hij omhoog in de diepe vervoerskist. Wild op Het Beloofde Varkensland in het stalletje met uitloop naar de binnentuin. Het vogeltje zong zoals het gebekt was. Voortdurend stormde hij in en uit. Waar is mijn familie? Help! Waar is mijn familie?!
Ook ik liep de hele tijd heen en weer. Van het gestreeptje wilde zwijntje naar Dappere Dodo en vice versa.
Dappere Dodo woonde tijdelijk in het voorhuis, aan de andere kant van de boerderij. Hij was gedumpt in de Bijlmermeer, op een nacht, in gierende storm en zwiepregen. Het zwarte babybiggetje sliep nog in bed, de eerste fase van de inburgeringscursus bij Familie Bofkont. Ik hoopte de wilde en de tamme aan elkaar te kunnen koppelen. Maar zover was het nog lang niet.
Zodra ik mijn neus liet zien vloog het kleine wilde mannetje tegen de muren op van angst. Dit ongeleide projectiel moest er van overtuigd raken dat ik geen kwaad in de zin had. En daar moest ik hem alle tijd voor geven. Na een poosje ging ik bij hem koffie drinken. Op grote afstand. Of ik las een boek terwijl ik hem uit alle macht bleef negeren, ook toen hij al zelf schoorvoetend dichterbij kwam, voortgedreven door zijn aangeboren nieuwsgierigheid.
En ja hoor, op een dag stond hij naast me. Echt naast me zonder buffer van koffie of boek. Gewoon bij elkaar in het stro. Zijn lijfje gespannen als een snaar, het zou nog lang duren voor hij durfde te liggen, laat staan dat ik mijn hand voorzichtig naar hem uit zou kunnen steken. Maar het begin was er.
De kleine man was er klaar voor om een extra, andere ruimte te gaan onderzoeken. Dat werd ‘de mooie kamer’ van de boer en boerin uit vroeger tijden. Zaten we daar met z’n tweetjes op de bank. Hij met z’n koppie op de leuning, ik helemaal aan de andere kant, opgeprikt, als op een ongemakkelijke verjaarsvisite. Zo maakten we kennis met elkaar, schoorvoetend, iedere dag een stapje verder. Tot ik echt tegen hem aan zat met mijn hand op zijn gestreepte vachtje.
Maar wat miste hij zijn familie, wat keek hij droef uit zijn oogjes.
Ik waagde het erop. Ik zette de deur open naar de melkerij. Datzelfde deed ik bij Dappere Dodo, die volkomen naïef het stoepje af trippelde. En daar stond hij oog in oog met het wilde mannetje! Met ingehouden adem volgde ik hun gespannen kenningsmakingsrituelen.
Diezelfde avond nog lagen de rivaaltjes samen in bed. De nacht erop lag ik erbij. Dappere Dodo was niet anders gewend, en het duurde niet lang of het wilde zwijntje stak zijn lange snoet onder mijn haar. Mènage à trois. Alsof het nooit anders geweest was.
Mijn vader (boerenzoon) was als de dood dat Wildeman Arie Bombarie zou grijpen. ‘Kind pas toch op!’
De eerste keer dat de twee vrienden naar buiten gingen, hield ik mijn hart vast. Moest ik doen wat vader zei? Die ‘wilde’ apart huisvesten omdat ik nooit zou weten of hij te vertrouwen was met een gans? Ik kon het niet.
Die ‘wilde’ had zeker interesse in de gans, maar Arie Bombarie was mans genoeg om hem op afstand te houden. En na verloop van tijd wist Wildeman als geen ander dat familie familie is, dat alle dieren van Familie Bofkont bij elkaar hoorden, en dat ie dat nu eenmaal aanvaarden moest.
De naam Wildeman paste hem als een jas. Eerst nog als de rebelse wildebras – valt er hier nog wat te kloten ? – later als de Wildeman uit de mythologie: hij die de stam beschermt. Het ongeleide projectiel met het korte lontje groeide in 15 jaar tijd uit tot een Mildeman met een lang lontje. Koertje mocht tegen hem aan slapen. Brody ook.
En dan zijn oren! Zelfs de faunabeheerders van de Veluwe hadden nog nooit zoiets gezien. Wildeman werd gevraagd als acteur in een film over de Veluwe. Hij sloeg die rol beleefd af ;-) Wel stemde hij toe in een fotoshoot met varkenshoeder Jaro voor de LINDA. Zonder vaste varkenshoeder Dennis was dat nooit gelukt. Wildeman en Dennis konden met elkaar lezen en schrijven.
Wildeman heeft een prachtleven gehad.
Met Dappere Dodo aan zijn zijde blies hij zijn laatste adem uit. Vol van vrede. De nerveuze frisling van weleer is tot diepe rust gekomen.
PS
Wildeman is nog op Het Beloofde Varkensland. Sneeuw! IJs! Dit was het weer van Wildeman. Zíjn weer. Had ie voor geen goud willen missen. Komt dat even goed uit nu de oprit naar de dijk te glad is voor zijn uitvaart ;-)
