O wat had ze er tegenop gezien. De hele week al. Haar dochter had een cadeaubon gekregen voor de workshop. ‘Mam ga je mee?’ Voor geen goud. Várkens? Die vieze stinkbeesten?! Wat moest ze daar nu in hemelsnaam doen? Geen spráke van.
Tot het laatste moment had ze zich verzet.
‘Ga nou maar mee,’ had haar man ‘s ochtends gezegd. ‘Probeer het gewoon. Je kunt altijd nog weggaan.’
Na afloop stonden deze moeder en dochter gisteren ineens voor me. Stralend. Allebei.
En toen vertelde moeder dat haar dochter dol op varkens is, maar dat zij er van gruwde. Tot het moment dat ze het erf van Het Beloofde Varkensland op liep. Hoe de dieren de gasten kwamen begroeten. Zo bijzonder.
Vanaf het eerste moment had ze liefde gevoeld. Liefde. Pure liefde. Alleen maar liefde.
Ze raakte me met haar bekentenis. Wat ze eigenlijk zei was dat Familie Bofkont meer is dan een verzameling varkens en koeien. Iets ongrijpbaars waar je niet omheen kunt. Ook zij niet met al haar weerstand. Wat zal haar man opgekeken hebben toen ze thuiskwamen.
Wat lijkt het nu eenvoudig.
Maar hoe ik door roeien en ruiten heb moeten gaan met mijn idiote plan om varkens onder de mensen te krijgen, 25 jaar geleden. In die tijd wilde nog niemand dood gevonden worden in de buurt van varkens.
Ik geloofde heilig in de verleidingskracht van die ‘vieze stinkbeesten’. Wacht maar, dacht ik op de boerenschool. Alles valt en staat met hoe je het brengt.
En dat is wat me te doen stond. De voorwaarden scheppen zodat mensen de kans zouden krijgen om van varkens te gaan houden.
Wat er gisteren gebeurde is veel meer dan dat.
De liefde die de moeder voelde is een optelsom van alles. Jaren werk, het gestage geploeter van iedereen, ook van de vrijwilligers die gisteren elders waren, de bofkonten die om ons heen gingen staan, ook de bofkonten die niet meer fysiek op Het Beloofde Varkensland zijn, Arie Bombarie, Zeeman, Betsy, ach noem ze allemaal, ook zij stonden de gasten op te wachten.
Al die dingen bij elkaar, Koentje die ineens vanuit het niks voor de neus van een man stond: ‘Is Koentje er nog? Ik was vorig jaar helemaal weg van hem.’ En hup, daar was Koentje. Magisch.
Dank iedereen die er gisteren was: de bofkontboerinnen van dienst, de bofkontboeren die vrij hadden, de varkensverliefde moeder, de dochter, de jongen die van zijn zakgeld het Bofkontboek kocht vanwege Juffrouw Loes, het stel dat die lieve oude La Mama masseerde, de vrouw die Gevaarlijke Eddy nog had meegemaakt, en alle anderen die deze middag waardevol maakten.
En niet te vergeten de varkens.
Van Aagje tot Zeeman. Ga zo door jongens. Mensen betoveren. Verleid ze maar waar ze bij staan. Weet ik tenminste waar we het allemaal voor blijven doen. Tell everybody where you’re dreaming of. That love is the message and the message is love. L.O.V.E.
https://youtu.be/g8o24gK9ckU
Fijne maandag allemaal!
PS
De foto’s van de workshop van 7 april 2019:
http://2019.bfknt.nl/20190414-Familie-Bofkont-Workshop-op-Het-Beloofde-Varkensland/