In mijn hele leven heb ik 2 keer gevlogen. Of was het 3 keer? De laatste keer was in 1985 en toen wist ik het zeker: dit doe ik NOOIT meer. Alleen al zo’n vertrekhal. Van iemand ophalen of wegbrengen krijg ik al de zenuwen. Neem een borrel, werd me aangeraden, toen ik destijds verstijfd in de vliegtuigstoel zat. Maar ik drink niet :-). En het ergste is: je moet ook weer terug. Dus genieten op de plaats van bestemming? Vergeet het maar.
Ik heb me er nooit voor geschaamd. Waarom zou ik? Maar in de ogen van globetrotters was ik een grote trut. Wie de wereld niet overvliegt telt niet mee. Tijden veranderen. Sinds kort hebben we er een nieuw woord bij: vliegschaamte. Nu moeten die anderen zich schamen, nu ben ik stoer ;-)
De laatste tijd moet ik vaak aan Jane Goodall denken.
Jane vliegt jaarlijks 300 keer de wereld over, al járen, om het woord te verkondigen. In ieder interview, ieder artikel wordt het met trots benadrukt: 300 keer! Mensen inspireren om zich in te zetten voor een betere planeet. Volgens Jane verkeert de wereld in een beangstigend slechte staat. Reasons for Hope heet haar lezing. Toen ze er vorig jaar mee in Carré stond, kreeg ze nog een daverende rencensie. Toen bestond het woord vliegschaamte nog niet. Zouden ze nu crisisberaad hebben, het bestuur van haar stichting? Hoe moeten zij omgaan met die ‘vliegschaamte’ in deze tijd waarin iedereen elkaar de maat neemt?
En wat te denken van Floortje Dessing die voor haar tv-programma naar alle uithoeken van de wereld vliegt? Laatst lag ze onder een vergrootglas in de Volkskrant. Ik citeer: ‘Het gevaar is dat velen in het voetspoor van Dessing de eilandjes in de Beringzee of Stille Zuidzee willen bezoeken. Eigenlijk zou daar in het kader van de duurzaamheid een keer een stokje voor moeten worden gestoken.’
Zo win je onder luid gejubel de felbegeerde Televizier-Ring, zo moet je je verantwoorden in de DWDD voor Matthijs van Nieuwkerk. (Die binnenkort zelf ook een reisprogramma gaat maken :-)).
De Janes en Floortjes van deze wereld zijn niet (meer) te benijden. Zo blij dat we op Het Beloofde Varkensland het woord kunnen blijven verkondigen met beide benen op de grond. Gisteren voor de 888-ste keer. Ik ben net zo honkvast als de varkens. Mij krijg je nooit meer een vliegtuig in. ‘When pigs can fly’ is niet voor niks ‘a way of saying that something will never happen’.
Hoewel…
Eén uitzondering zou ik dolgraag nog willen maken. Als ik 300 keer de aarde rond moest vliegen om Betsy terug te kunnen halen, dan belde ik nu de KLM. Onmiddelijk.
Fijne maandag allemaal!
PS
Hier de foto’s van gisteren
http://2019.bfknt.nl/20190317-Familie-Bofkont-Workshop-op-Het-Beloofde-Varkensland/