Jammer dat ik niet naar de Klimaatmars kon. Workshop. Maar daar hadden we het volgende op gevonden: onze eigen Klimaatmars door de polder naar het Bofkonteiland en weer terug. Een echt mini-marsje. Meer eco dan op de Dam merkte iemand op terwijl we door het natte weiland liepen te soppen.
Geen enkele veganist in de zaal gisteren. Toen Zeeman met Unox ter sprake kwam kon ik uit meerdere wegkijkende blikken vlees opmaken. Ook kiloknallers. Maar ik hield de kaken stijf op mekaar en bleef trouw aan het Bofkontconcept. Iedereen vrij laten. Daar sta ik nog steeds achter. Wat kun je doen? Je stinkende best doen voor een moordmiddag en met heel je hart hopen dat Familie Bofkont tot nadenken stemt.
De aanvang van de workshop was hectisch. Drukke varkens. Storm in de lucht. Varkens voelen elke weersomslag feilloos aan. Aankomende storm is altijd gedoe; korte lontjes, kribbigheid, een snauw hier, een snauw daar. Net wat je niet wilt als er ook iemand bij zit die niks met varkens heeft :-) ‘Jongens gedráág je! We hebben gasten!’
Interessante samenstelling van de groep. De helft teamuitje, de andere helft losse inschrijvingen ‘uit eigen vrije wil.’ En in ieder teamuitje zitten er altijd wel een paar die iets anders gewild hadden. Zo gaat dat met teamuitjes ;-)
Uit mijn rijke verleden als workshopleider (god wat ben ik destijds ontgroend door de bobo’s uit het bedrijfsleven), heb ik toen een aanpak ontwikkeld die nog steeds werkt: niet bang zijn, onmiddelijk voor de draad ermee, op tafel met die weerstand. Hardop benoemen wat er speelt, op de allerlichtste toon die in je huis hebt, niemand iets kwalijk nemen en meteen de vluchtroute aanbieden. ‘Voel je vrij om na de koffie iets anders leuks te gaan doen vanmiddag.’ En dat ook oprecht menen. Kan zij het helpen dat ze niks met varkens heeft? Zet mij in een teamuitje op een zeilboot en ga ik krijsend ten onder.
Maar ze bleef. En ze heeft genoten. Van de verhalen. Van de bofkonten. Van Zeeman tijdens de Nieuwjaarsduik. Van comazuiper Bulle die maar bij Mem bleef drinken. Ik zag haar glunderen. Zelfs de varkens kwamen tot bedaren ;-) En ik genoot van haar. Er was iets gebeurd. Een onuitgesproken wederzijdse waardering, juist omdat je elkaars verschillen niet had veroordeeld, maar geaccepteerd.
Dat dacht ik allemaal toen ik ‘s avonds naar het Journaal keek. Al die mensen op de Dam. Ze aten allemaal ‘minder vlees’ toen de verslaggever er naar vroeg. Of ze vlogen minder. Of helemaal niet meer. Of deden een poging daartoe. Het klonk me iets te sociaal wenselijk allemaal. Het lijkt wel alsof iedereen bang geworden is. Elkaar de maat nemen. Laten we daar mee stoppen. Wie weet hoeveel lucht dat nog gaat geven. Leve de vrouw die niks met varkens heeft en daar gewoon voor uitkomt!
Fijne maandag allemaal!
PS
Hier de foto’s van gisteren
http://2019.bfknt.nl/20190310-Familie-Bofkont-Workshop-op-Het-Beloofde-Varkensland/