Zaterdag 27 november 2004
De Dag van Het Nieuwe Haantje
Gisteren kwam er een meisje aan het hek met een klein haantje in haar armen. Ze vertelde dat haar hond een paar jonge haantjes had doodgebeten, en of deze hier mocht komen wonen. Het mocht van de Vrouw. Ze was meteen weer helemaal verliefd op hem. Het is ook een lief diertje. Beetje verlegen, maar toch redelijk snel op zijn gemak. Hij mocht eerst bij de Vrouw op schoot toen ze met een man aan het praten was in de presentatiestal. Gisteravond heeft ze hem in een grote kist gezet in de paardenstal. Maar hij vloog steeds keihard omhoog om er uit te komen. Toen was ze bang dat hij zijn kammetje zou beschadigen en mocht hij er meteen weer uit. Dat ging eigenlijk heel goed omdat Scheefbekje en Willempie hem met rust lieten. Daar was de Vrouw bang voor, dat ze hem zouden aanvallen.
‘Dat is de reden waarom niet alle dieren hier kunnen komen wonen’, zei Billie Bofkont. ‘Ze gaan altijd zo vechten in het begin en dan moet de Vrouw weer met de gewonde dieren naar de dierenarts. Daarom kan ze soms heel kwaad worden op al die mensen die denken dat het allemaal maar zo makkelijk gaat. Die bellen dan op en willen hier hun dieren heen brengen omdat ze er geen zin meer in hebben, of omdat ze vinden dat ze te oud geworden zijn, of omdat ze een baby gekregen hebben en niet meer voor hun dier willen zorgen. Pisnijdig kan ze daar van worden. Als je een dier hebt moet je er voor zorgen, vind ze. Het hele leven van het dier lang, en anders moet je niet aan een dier beginnen.’ Ik knikte blij. Wat een fijn idee, dat ik hier altijd blijven mag!
Wordt Vervolgd.
© Dafne Westerhof