Vanochtend.
In de Volkskrant lees ik over de huisdichter van DWDD, kijk uit het raam, en zie de varkenssnoet van Grote Meid uit haar huisje steken. Niks bijzonders, doet ze alle ochtenden, evenals Kleine Meid: Heb je ons wel gezien? Waar blijft ons ontbijt?! Nog even lieve slagersmeiden. Als ik dit stukje uit heb kom ik eraan. Ik lees door.
De huisdichter van DWDD heeft het over een aantal tia’s die hem bijna fataal werden. Ik kijk weer naar buiten. Grote Meid staat met wijd open bek, het kwijl loopt er in lange slierten uit. Ze probeert haar kaken op elkaar te krijgen.
Ik ren naar buiten.
Kleine Meid komt eten. Grote Meid niet. Even later komt ze toch naar buiten. Gedesoriënteerd. Ze loopt met schokken. En ze loopt achterstevoren…
Wordt Vervolgd.
PS
Grote Meid is het varken dat we bijna 2 jaar geleden van de slacht hebben gered. De slager vertelde toen dat ze paar keer hersenvliesontsteking had gehad. Met blijvende schade, merkten wij aan haar soms onvoorspelbare gedrag. En nu dit. Als dat geen tia is…