Grietje
 een kalfje voor rosamunde

Om de komst van Grietje te verklaren, moet ik wel vooruit lopen op het vervolgverhaal van Brutale Griet en Rosamunde (pagina 7). Bestemd voor deel II van dit boekje, maar in dit geval kan het niet anders. Vooruit dan maar.

Het leven van Brutale Griet & Rosamunde is samen te vatten in lang & gelukkig. Vijftien jaar lang geen seconde van elkaars zijde geweken. De komst van Zeus en hun andere soortgenoten brengt daar geen verandering in. Rosa & Griet hebben niet de behoefte zich met hen te verbinden. Waarom zouden ze, ze hebben elkaar toch?

Op de ochtend van 11 maart 2012 stort Brutale Griet letterlijk door haar hoeven. Ik ga hier nu verder niet in op het hoe en wat, maar de volgende nacht krijgt Brutale Griet ‘slaapzacht’ van de veearts toegediend omdat ze geen toekomst meer heeft.

De dood van Brutale Griet heeft Rosamunde totaal ontwricht. Binnen een maand is ze broodmager, heeft een doffe naar binnen gekeerde blik en wordt ze met de dag grijzer. Haar pijn en eenzaamheid bezorgen mij slapeloze nachten. Wat kan ik meer voor haar doen dan iedere dag een borstelbeurt en wat extra appeltjes?

Na een jaar breng ik een foto van Brutale Griet naar haar huisje. Rosa reageert als door een wesp gestoken, maakt het speciale geluid waarmee ze Brutale Griet altijd begroette en blijft wel een uur lang voor haar beeltenis staan kijken.

Dat brengt mij op het idee van een kalf voor haar. Zou ze zich daar wel mee willen verbinden? Een kalfje dat van binnen en buiten aan Brutale Griet doet denken?

Naar de veemarkt dan maar weer. Honderden kalfjes op de markt, maar die ene zie ik er niet bij. De week daarop ook niet. Ja, ik wil ze allemaal wel mee nemen, maar daar gaat het nu niet om.

De derde keer is raak. De markt loopt al op z’n eind, de meeste kalfjes zijn al opgeladen, de veehandelaren zitten al in het café. Ik loop naar de Bofkontbus, maar word op m’n schouder getikt. ‘Komt u nog eens bij mij kijken, daar achter heb ik nog wat liggen.’

En daar ligt ze. Een kalfje met de uitstraling van Brutale Griet, en met net dat stukje wit op haar bovenlip dat Brutale Griet zo kenmerkte. We kopen haar en brengen haar naar het huisje van Rosamunde.

Zelden heb ik Rosamunde zo kwaad gezien. Ze breekt zowat de hele tent af en mij erbij. De kleine Grietje heeft geluk dat ze in een afgescheiden hoek staat. We brengen haar in veiligheid en alsof er niks gebeurd is staat ze even later eigenwijs om zich heen te kijken op het erf. Wat nu?

Als haar oog op Mem valt, is de zaak snel beklonken. Ze loopt op haar af en die lieve Mem biedt haar uiers aan. Voor Grietje had het niet beter uit kunnen pakken. Nu heeft ze een eigen pleegmoeder met nog melk ook! En Rosamunde? Haar verhaal wordt vervolgd in deel II.