Iedere bofkont die Het Beloofde Varkensland verlaten heeft, of op het punt staat van, is de liefste de mooiste en de bijzonderste.
Nu is La Mama de liefste, de mooiste en de bijzonderste.
Toen we haar gingen halen was ze kaal. Natuurlijk was ze kaal. In de kraamstal is het permanent warm, wel meer dan 30 graden. Haar was nergens voor nodig.
Nu kijk ik naar foto’s uit haar vorige leven. La Mama zit op haar kont in de kooi, haar neus opzij door de stangen gestoken, en kijkt naar haar biggetjes. Haar laatste kleintjes, geboren op 4 oktober 2009.
Ik zie wel wat aarzelende haartjes aan de randen van haar oorschelpen. Hier en daar een paar sprietjes rond haar kin.
Op de foto van gisteren bij de aankondiging van haar naderende afscheid, zien we een La Mama met bewolde oren. Zelfs helemaal tot in de binnenkant. Ik had het destijds niet voor mogelijk gehouden.
In haar tweede leven kreeg La Mama steeds meer haar. Overal. Zoveel dat het op ging vallen. Op een gegeven moment was er geen sprake meer van haar, er was nog maar 1 woord voor: vacht. De vacht van La Mama.
En wat het helemaal speciaal maakt: denk je aan varkenshaar dan denk je aan stug, weerbarstig, de borstels waar ze van gemaakt worden.
Maar voel je aan de vacht van La Mama, dan glijdt je hand gewoon uit over de gladde weelde. Haar dichte, dikke, zijdezachte vacht is een wonder. En daar komt nog bij dat haar vacht glanst alsof ze dagelijks potten vol van de duurste haarproducten gebruikt.
Als de zon schijnt geeft haar bontjas licht. De kleur? Parelmoer.
Daar denk je dan aan. Hoe hou je dat vast? Niet. Een plukje afknippen, wat heeft het voor zin. Plukjes afgeknipt haar blijven niet glanzen.
En La Mama is natuurlijk ook nog veel meer dan alleen een mooie haardos. Ik snap heel goed waarom boer Edwin geen afscheid van haar kon nemen. Daar blijf ik hem eeuwig dankbaar voor. La Mama is er een uit duizenden. De mooiste, de liefste en de bijzonderste.
Fijne zaterdag allemaal!
PS
Het zal me niks verbazen als er bij La Mama sprake is van een achtergebleven gen. Afkomstig van het wilde zwijn. De vee-industrie heeft het wilde zwijn wel uit het productievaken gehaald, maar La Mama is hét bewijs dat varkens niet klein te krijgen zijn. Wat er ook gebeurt… ;-)