Nog zo’n vraag. Goede vraag van Leny, de schoonmoeder van Koert(je).
‘Hoe gaat het met het oor van Wildeman?’
Wildeman had een fikse ontsteking aan zijn oor. Geen oorontsteking zoals veel mensen dachten, niet inwendig dus, maar aan het oor zelf, de binnenkant van de linkeroorschelp, om precies te zijn.
Zijn oor werd 3 keer zo dik, alsof er een opgeblazen ballonnetje in zat. En een píjn dat die stakker had. Hij lag er meer dood dan levend bij. Dan weer hier, dan weer daar, hij wist letterlijk niet waar hij het zoeken moest.
Een gewone pijnstiller haalde niks uit.
Dus de high end pijnstiller uit de Bofkontmedicijnkluis tevoorschijn gehaald. Peperduur. Vloeibaar goud. En die hielp. Het oorflapperen nam zienderogen af.
Laatst zei Dokter Peter dat pijnstilling voor dieren vroeger, nog niet eens zo heel lang geleden, een ondergeschoven kindje was. Laat staan pijnstilling voor varkens.
Op Het Beloofde Varkensland zijn we er van meet af aan fel op geweest. Pijn is afschuwelijk. Wat gij niet wilt dat u geschiedt doet dat ook een ander niet. Elk dier heeft recht op pijnstilling.
Enfin.
Dé Wildeman is terug. Hij rommelt weer als vanouds het erf over onder het mom van: valt hier nog wat te klooien?
Wel als een oude man, 14 jaar inmiddels, een oude Wildeman, met een slechte conditie.
Toch nog het gevolg van zijn inbraakavontuur van 2 jaar geleden.
Toen schrokte hij de driedubbele voorraad boterhammen met pindakaas op. Inclusief medicatie voor álle varkens. In zijn ééntje.
Daar waren zijn lever en nieren achteraf toch niet zo blij mee, dat hebben ze hem de afgelopen 2 jaar stukje bij beetje laten weten…
Maar Wildeman is een taaie.
Zijn linkeroor is gaan hangen en dat zal waarschijnlijk altijd zo blijven.
En nu ziet hij er uit als een ouwe zeerover. Echt iets voor Wildeman. Het stáát hem.