‘Allemaal goed opletten! Ik doe het één keer voor. Straks moeten jullie het zelf doen.’ De varkensdocent loopt met het krijsende biggetje naar de werkbank in een hoek van de varkensschuur. Terwijl hij een stekker in het stopcontact steekt, klemt hij het spartelende beestje ondersteboven tussen zijn knieën. Hij wacht even tot we allemaal om hem heen staan. Dan trekt hij met zijn linkerhand het biggenstaartje strak. Met de andere pakt hij een werktuig. Ik hoor gesis, ruik een schroeilucht. Het staartje ligt al op de grond. Dan zijn de tandjes aan de beurt. Tot op het bot worden de hoektandjes afgeslepen. Het biggetje stikt zowat in zijn eigen gegil. ‘Zo en nu jullie. Probeer het maar, als het niet goed gaat hoor ik het wel. Na de lunch gaan we castreren.’
Als de dag van toen herinner ik me die les ‘Geboortezorg Biggen’ op de boerenschool in 1994. En helemaal als ik met varkensgek Giel Beelen en dierenarts Peter Klaver in de studio van de VARA zit. Claudia de Breij kondigt ons aan en dan zijn we live op TV. Ons optreden is de opmaat voor de castratie van Gieltje, die op 9 juni 2005 op Het Beloofde Varkensland plaats zal vinden. Via dat statement wil ik de biggencastratie in de veehouderij onder de aandacht brengen.
Gieltje woont sinds een paar weken bij Familie Bofkont. Ik heb hem ‘besteld’ bij een varkensboer zoals ie ter wereld is gekomen. Met tandjes, staartje en balletjes. Geen oormerk. Ik mag vanuit een skybox de fokzeugen zien liggen op stro. Maar ik mag niet mee naar de vleesvarkens. Die hebben geen stro, dat weet ik wel. ‘Wacht hier maar even,’ zegt de varkensboer en verdwijnt achter een schuur. Even later komt hij de hoek om met een big in zijn armen.
De kleine Giel gaat vreselijk tekeer. Een biggetje uit zijn vertrouwde omgeving halen is ingrijpend. Weg van de familie. Bestaat er iets ergers voor een big? Maar het gaat goed komen voor Gieltje. Op Het Beloofde Varkensland wachten Brammetje & Bonestaakje. Na een week zijn het al de Drie Musketiers.
‘Alle mannelijke dieren van Familie Bofkont moeten worden ontmand om een geboorte-explosie te voorkomen. Biggencastratie in de veehouderij heeft een andere reden: berengeur. Een stank die vrijkomt als de karbonade al in de pan ligt. Niet dat het vaak voorkomt. Maar Duitsland als afzetmarkt wil geen risico en daarom zijn alle beertjes de klos.’
Dat vertel ik allemaal aan de pers als Gieltje al op de operatietafel ligt. Hij is omringd door foto- en filmcamera’s. Dokter Peter werkt volgens het protocol van Het Beloofde Varkensland. Volledige narcose, extra plaatselijke verdoving en een week nazorg: antibiotica en pijnstilling.
De Bofkontboerderij zit vol genodigden uit binnen- en buitenland. Dierenbeschermers, journalisten, varkenshouders en wetenschappers. En Gieltje’s peetvader Giel Beelen natuurlijk, met zijn vriendin Marisa. Die twee zijn op van de zenuwen. Zou het wel goed gaan? Het gaat goed, want we hebben de beste varkensnarcotiseur in huis en ik wil laten zien dat ook een biggencastratie een operatie is. En wie van de aanwezigen zou zich zonder narcose laten opereren? Na afloop discussie onder leiding van wetenschapsjournalist Marcel Roele †.
Gieltje haalt het journaal. Mannelijke kijkers wordt aangeraden even weg te kijken vanwege mogelijk ‘schokkende beelden’, aldus een lachende nieuwslezer.
Copyright Dafne Westerhof / Het Beloofde Varkensland