Welke foto je ook van Kippie neemt: ze staat of zit vooraan :-)
Dit is haar staatsieportret. Nog net niet gemaakt door Erwin Olaf, maar het scheelt niet veel :-) Goudhaantje staat er trots op. Achter Kippie, dat wel, maar dat kan hem niet schelen. Als hij maar in haar buurt kan zijn.
Wat zijn ze mooi.
Alleen daarom al moeten mensen van dieren afblijven. Dieren zijn toch een wonder. Als je ze bezig ziet en ze leert kennen worden ze steeds mooier.
Gisteravond zag ik heel even de Wilde Stad op tv. Ik kon er niet naar kijken. ‘Een meeslepend verhaal vol avontuurlijke ontmoetingen tussen dieren en mensen in de stad’, ronkte de aankondiging.
Ik viel in het stukje van de halsbandparkieten in het Vondelpark. Ze hadden jongen.
Net als Midas Dekkers heb ik een hekel aan de camera in het nest (ook dieren hebben recht op privacy), maar wat me deze keer vooral stoorde was het lollige muziekje en de popi-jopie teksten eronder.
Mama & Papa Halsbandparkiet waren een en al toewijding. 100% zorg voor hun naakte hulpeloze wezentjes met hun bolle blinde oogjes. Nooit eerder zag ik het zo duidelijk: zorg is liefde. Dat alleen al was van een adembenemende schoonheid.
En daar moest dan weer een muziekje onder. Want stel je voor dat de mensen zich zouden gaan vervelen. Dat muziekje verpestte alles.
Als er dan toch een camera op dat nestje moet, dacht ik, laat het dan ergens toe dienen. Verstilling. Verwondering. Je adem inhouden en je bevoorrecht voelen dat je heel even getuige mag zijn van die magische dierenwereld. En dat je als mens geen enkel recht hebt om die wereld te verstoren.
Liefde voor de dieren zonder eigenbelang. Zou een vak moeten worden op school. Daar heb je hem weer: De School voor Dierenliefde ;-) Ik geloof er nog steeds in.
Slachthuizen Sluiten Begint Bij Het Wonder Van De Halsbandparkiet.
Fijne Tweede Kerstdag allemaal!
PS
De School voor Dierenliefde:
http://2018.bfknt.nl/school-voor-dierenliefde.jpg