Beertje
 varkenstribunaal

Zwarte Prins is veel en veel te klein. Niemand van ons heeft ooit zo’n klein biggetje gezien. Maar pit heeft ie genoeg. Hij zuigt aan de spenen van zijn moeder of zijn leven er van af hangt. Maar wat gek, Zwarte Prins komt niks aan. Ik blijf net zo lang bij moeder en kind liggen, tot ik weet wat er aan de hand is. Miss Universe heeft geen druppel melk. Ik vlieg naar Bart Smit voor een poppenflesje.

Oh, wat is dit verleidelijk. Het glanzende zwarte molletje rent op me af als ik terug ben met de melk. ‘t Liefst hou ik hem bij me. Maar dat is gemeen. Miss Unviverse is straalverliefd op haar kind. Nooit heb ik een moedervarken met zo’n liefdevolle blik gezien. Ik ga achter haar liggen en hou het flesje op haar buik tussen haar rij eigen spenen. Net echt. Als Zwarte Prins klaar is met drinken, maak ik me snel uit de voeten. Het werkt. Hij hecht zich aan zijn echte moeder en Miss Universe heeft de tijd van haar leven. Toch vind ik Zwarte Prins te alleen als enig kind.

‘Haal nog een beertje uit de bio-industrie,’ zegt dierenarts P. Dan krijgt er weer eentje een mooi leven en heeft Zwarte Prins een broertje. Ik krijg een idee. Giel Beelen maakt een TV programma waarin hij van alles moet doen wat hij niet durft. Als P. dat bio-industrie biggetje nou eens live op TV onder volledige narcose ontmant? Met Giel als assistent? Welke varkensboer zou hier aan mee willen werken?

Ik denk meteen aan G. De knappe Limburgse varkenshouder die op zijn vrijgezellenfeest door zijn vrienden naar Het Beloofde Varkensland was ontvoerd. G. heeft economie gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. Nooit was hij van plan geweest om varkenshouder te worden, maar behoedde het bedrijf van zijn vader voor een faillisement ten tijde van de varkenspest. G.’s studievrienden vonden dat ik de bruidegom maar eens een lesje moest leren. Maar tijdens de geanimeerde voorbespreking van het feest bleek een van hen, een leuke huisarts, ook mee gecastreerd te hebben.

Ik bedacht het Varkenstribunaal, ter lering en vermaak. De geblinddoekte G. werd door ‘zijn varkens’ op het matje geroepen. Ieder varken las een vraag op van een briefje. Gewetensvragen met een knipoog, die ik zorgvuldig uitgedacht had. G. ging er sportief op in en hij won mijn symphatie. En wat hebben we gelachen. Die blik van G. toen zijn blinddoek eindelijk af mocht en hij al zijn vrienden op de stro-tribune zag zitten met een varkensmasker op!

Ik bel G. en hij is meteen enthousiast. Ik kan een pasgboren beertje komen halen. Als we aankomen, ligt er net een zeug te baren. G. kijkt er naar met een zacht gezicht. ‘Ik zou veel liever niet castreren,’ zegt hij, ‘maar dan wil Duitsland mijn biggen niet meer afnemen.’ G. is niet de enige varkenshouder die ik dat heb horen zeggen. Ik mag Beertje niet betalen. Cadeau van G. aan Het Beloofde Varkensland.

De hele VARA crew is weg van Beertje. Onze P. brengt hem onder narcose. Dan geeft Giel het mesje aan, staat erbij en kijkt er vooral niet naar. Onderwijl vertel ik de kijkers thuis dat een biggencastratie gewoon een operatie is. En dat ook consumenten verantwoordelijk zijn voor dierenwelzijn. Kwestie van meer willen betalen voor hun karbonade.

Zwarte Prins wil eerst niks van Beertje weten. Na een week zijn ze onafscheidelijk. Ook Miss Universe gaat uiteindelijk overstag. Zwarte Prins slaapt in het midden, moeder aan de ene kant, zijn stiefbroertje aan de andere kant. En ik heb nu twee biggen aan de fles.