Maandag 22 november 2004
De Dag van Ik – Ben – Niet – Ziek
Veel mailtjes van bezorgde fans. Ze dachten dat ik ziek was. Maar dat is niet zo. Ik zei toch al dat ik uit kwaadheid een paar weken heb gestaakt.
Maar wie wel een beetje ziek is, is Booswicht. Toen ik vanochtend met haar wilde praten snauwde ze me weg. ‘Oprotten! Zie je niet dat ik snipverkouden ben?’ Ze heeft waterige oogjes en moet af en toe niezen. ‘Nou rustig maar hoor, ik kom een andere keer wel terug. Je hoofd zal nu toch wel niet naar een eigen blog staan.’
Maar ik vond het toch ook wel een beetje zielig voor haar. Toen ben ik maar even bij Stinkwijfje gaan buurten. Die ziet er heel stoer uit met haar ene oog. ‘Ik ga aan de Vrouw vragen of ze zo’n zwart ooglapje voor me wil maken,’ zei ze. ‘Dat lijkt me wel leuk staan. Dan kom ik vast weer in Majesteit.’
Verder was er iets heel leuks. Op mijn welkomstfeestje kreeg de Vrouw drie piepkleine moederloze kuikentjes cadeau. Toen ik naar de stal verhuisde zag ik ze niet zo vaak meer. Maar vandaag ging de deur ineens open en wie kwamen daar aan? De drie Weeskipjes!
‘Wat zijn jullie groot geworden!’ riep ik. ‘Ik had jullie bijna niet meer herkend!’ Het zijn nu gewoon drie hanenlummels en ze proberen ook al een beetje te kraaien. Geen gehoor. Heel diep, dof en schor. ‘Nou jij bent anders ook geen big meer! Het leek wel of Aagje er aan kwam! Hoe oud ben jij nu? Vijf maanden al weer? Jeetje Mina wat ben jij groot zeg!’ riepen ze in koor. De haantjes blijven nu ook op de stal wonen. Gezellig. Het schijnt dat Zwartje inmiddels acht kuikentjes heeft. Die heeft ze stiekem in een lege voerzak uit zitten broeden. Het waren er elf, maar er zijn er drie doodgegaan. Zo hoor je nog eens wat.
Wordt Vervolgd.