Betsy’s Biggen
 baanbrekend beestenwerk

Toen Miss Universe per ongeluk moeder werd van Zwarte Prins wist ze niet waar ze het zoeken moest van blijdschap. Ook bij La Mama en de Moeder van Sjonnie is overduidelijk wat het moederschap met varkens doet. La Mama met haar Edwinnetje en de Moeder van Sjonnie met haar samengestelde gezinnetje, wat een vreugde ze dat brengt.

Ik ben er nu wel achter dat een zeug niet voor niks zeug heet. Ze floreert als ze ‘met big zit’, zoals varkensboeren dat zeggen. En na het baren is biggen zogen haar lust en haar leven.

Pijnlijk om te beseffen dat we ze alles op Het Beloofde Varkensland kunnen geven, behalve het moederschap. Want waar stopt het dan? Ook de biggetjes willen op hun beurt weer vadertje en moedertje gaan spelen. Het zouden er veel te veel worden. En met die conclusie loop ik tegen de grens van het varkensparadijs op.

Maar goed dat die gedachte me niet meer losgelaten heeft. Want nu woont er een varken in het Bofkontbos dat net zo heet als het varken van mijn opa en dat binnenkort haar biggetjes gaat krijgen in alle vrijheid. En die nooit meer bij haar weggaan.

Een paar dagen na haar komst gaat de zon schijnen. De warmte doet het bos per dag groener kleuren. Het is een prachtig voorjaar. Betsy staat met haar neus omhoog te zonnebaden. Haar zware buik hangt al behoorlijk door. Nog een maandje en dan is het zover. Die maand hebben we hard nodig om met elkaar kennis te maken. Betsy laat me niet toe. Ze schiet weg zodra ik haar huisje binnen kom. Van contact is voorlopig nog geen sprake. Er is iets vreemds aan haar. Ze geeft geen kik. Geen grommetje, geen knorretje, helemaal niks.

En zo kom ik op het idee om over haar te gaan bloggen als Betsy the Talking Pig. Met al snel een schare volgers, inclusief een geïrriteerde varkensboerin die het allemaal maar flauwekul vindt in dat bos.

Als Betsy op een dag per ongeluk tegen me opbotst, is het ijs ineens toch gebroken. Vanaf dat moment mag ik haar aanraken en ze wordt met de dag vrijer. Steekt haar nieuwsgierige neus de Pipowagen in op zoek naar die zak voer en maakt zelfs contact met de Zuidassers. ‘Betsy! Betsy!’ roepen ze als ze langs lopen. En dan schommelt ze naar ze toe en laat zich aaien. Maar geluid maken doet ze nog steeds niet.

Betsy wordt alsmaar dikker en krijgt op een dag spontaan bezoek van een zwangere dame die op dezelfde datum uitgerekend blijkt te zijn.

Dan, op een zondagavond zie ik ineens dat Betsy’s uierpakket gezakt is. Nu zal het niet lang meer duren. Ze ploft zwaar zuchtend naast me neer in het stro: ‘Weet jij hoe ik een werpnest moet maken?’

De hele nacht is ze in de weer. En als ze ein-de-lijk gaat liggen, wordt ze op maandag 14 april 2014 moeder van Eberhard, Klaas, Jan, Cees, Frans, Stompie, Het Meisje met de Blauwe Ogen, Joke, Sjaan en Dikke Bertha. De eerstgeborene, een beertje, is vernoemd naar de burgemeester van Amsterdam. Van hem krijg ik op 27 april een lintje opgespeld, vanwege 20 jaar baanbrekend beestenwerk.

Maar dat lintje is voor Betsy. En ik maak een diepe buiging voor al die hardwerkende fokzeugen over de hele wereld. Petje af, dames.