Vanochtend klokslag 8.00 uur belde ik de Rendac:
‘Goedemorgen, zo meteen wordt Vader Kraak opgehaald, maar ik wil het verplaatsen tot na de Kerstdagen. Het gaat me te snel. Ik wil meer tijd kunnen nemen voor zijn afscheid. Als er extra kosten aan verbonden zijn, geen probleem.’
De aardige telefoniste had alle begrip. Het wordt vrijdag.
Niet alleen ik heb meer tijd nodig. Moeder Kraak ook. Ach Moeder Kraak. Ze waren zo close. Vooral het laatste jaar waren de oudjes zo innig samen. Dan was zij weer ziek, dan hij weer. Ze sloegen zich er steeds weer dapper doorheen. Ze hadden elkaar.
De hele zondag is ze niet van Vaders zijde geweken.
Toen het zover was stond Moeder uit zichzelf op om plaats te maken voor de dokter met Slaap Zacht. Ze nestelde zich achter mijn rug tegen me aan. Zo bleef ze er wel bij maar hoefde het niet te zien.
En toen gebeurde er dit.
Vader Kraak werd onder narcose gebracht. Terwijl wij zijn buik aaiden gleed hij prachtig weg. Daarna was het tijd voor de Slaap Zacht.
Op hetzelfde moment begon Moeder Kraak te schokken. Ze braakte en braakte en braakte. Pas toen Vader Kraak zijn laatste adem uitblies, kwam ook haar lichaam tot bedaren.
Wordt Vervolgd.
PS
Hier een filmpje uit februari 2013. Het eerste voorzichtige lentezonnetje. Familie Kraak had bezoek van de Jannemannen. Vader, Moeder, zonen. Zie ze genieten. Eén bult Varkensgeluk. Those were the days.