Familie Kraak
 ambtelijke creativiteit

Altijd een hele toer om het erf af te komen. Wat ik ook wil gaan doen, nu, morgen of de rest van mijn leven, eerst moet de hele goegemeente worden voorzien van eten, drinken en gelukkig zijn. ‘Moet dat echt iedere dag?’ wordt me wel gevraagd. Of: ‘kun je wel eens op vakantie?’

Vandaag ben ik al voor dag en dauw op. Ik word verwacht op de bijeenkomst van ‘Pig your own’, een brainstormgroep van kunstenaars, wetenschappers en boeren om, ja waarom eigenlijk? ‘De vleesetende consument moet bewust gemaakt worden van hun vervreemding van het consumptiedier en de bijeenkomsten moeten ook rendabel zijn voor veehouders en retailers.’ Alleen al door dit tegenstrijdige bericht ben ik ingegaan op de uitnodiging van het Ministerie van Landbouw.

Als Familie Bofkont gesteld is, en ik na een snelle douche ein-de-lijk mijn auto in kan stappen, gaat de telefoon. ‘U spreekt met de politie van Amsterdam-Noord. Wij hebben vanochtend heel vroeg een gekraakt terrein ontruimd, de krakers gearresteerd en nu blijken hier drie zwarte varkens te lopen. Ze hebben geen oormerken in. We wachten nog op een telefoontje van de AID, maar u heeft toch een oormerk-ontheffing? ‘Ik moet even denken’, zeg ik, ‘ik bel u zo terug.’ Veel tijd krijg ik niet, want daar gaat de telefoon al weer. ‘De varkens moeten vernietigd worden. Ze worden straks opgehaald.’ ‘Ik kom eraan’, roep ik snel. En dan kan ik niet meer terug. Maar had ik dat gewild dan? Door jarenlange rechtszaken inclusief cassatie met Gerard Spong aan mijn zijde als raadsman van Familie Bofkont, word ik erkend als Principieel Gewetensbezwaarde Oormerkweigeraar. En nu kunnen daar drie varkenslevens door gered worden en dat zou ik dan niet doen?

De kraakvarkens hebben het getroffen. Er staan drie glunderende agenten op ons te wachten. Drie dierenvrienden, die zich op hun ‘amb- telijke creativiteit’ zullen beroepen als de varkens naar Familie Bofkont mogen. Twee intacte zwarte beren hangen al hongerig om de bus heen. Ze ruiken het eten dat ik voor ze meegenomen heb. De grootste ziet er verfomfaaid uit en heeft een neusring in. Nee, het is een piercing, de ring is aan de buitenkant van zijn wroetschijf aangebracht. Maar waar is nummer drie? ‘Dat is niet zo’n lieverdje’, zegt een van de agenten. Ik loop achter haar aan over het verlaten terrein van het voormalige tuin- centrum. Ik zie het al. Een vrouwtje. Ze heeft de uitgescheurde neus van een Hongaarse dansbeer. Leuk zo’n piercing. Maar ik zie nog meer. Een lichte zwelling in de flanken. Nauwelijks waarneembaar, maar toch.*

Inmiddels is de eigenaar van het terrein gearriveerd. Grote Volvo, duur jack, geagiteerde toon. Die vieze varkens, hup, weg ermee, en een beetje snel ook. Vanzelfsprekend dat dat voor hem opgelost wordt, daar heeft hij recht op, zo klinkt het. Ik merk op dat Het Beloofde Varkensland geen cent subsidie ontvangt en dat deze varkens redden een gunst is en geen plicht. Toch staan we diezelfde nacht palen te slaan voor een noodomheining. De hele Familie Bofkont is in rep en roer. Intacte beren op het erf ! En ze zijn niet ongevaarlijk. D. kan nog net over een hek springen als de jongste zich tegen hem keert. ‘Kraakvarkens van de dood gered’, kopt het Parool de volgende dag op de voorpagina. En dat is nog maar het begin. Want niet alleen de beren zijn agressief. De krakers kunnen er ook wat van…

*PS
Krap drie maanden later worden Dikke Peter & Keessie geboren.