Om de paar minuten denk ik: Maar de Moeder van Sjonnie is er niet meer. De Moeder van Sjonnie is er niet meer. Als ik op haar naam in het archief zoek, komt deze blog als eerste boven. Ook van 31 augustus. Toeval bestaat niet.
Vijf jaar geleden schreef ik dit over De Moeder van Sjonnie:
‘Zondag 31 augustus 2014
De Dag van VOOR ALTIJD EEN VRIJ VARKENDe Moeder van Sjonnie woont nu ruim een jaar bij Familie Bofkont. En nog steeds kan ze haar geluk niet op. Zelden een enthousiaster varken meegemaakt. Sterker nog: ik ken geen enkel varken dat zo uitbundig is dan de Moeder van Sjonnie.
Straks zal ze ons weer staan opwachten op haar Bofkonteiland. Gul en hartelijk als altijd. Sommige mensen schrikken even als ze ter begroeting haar sterke neus tegen ze aan duwt.
Nergens voor nodig.
Het is pure blijdschap. Blij met het bezoek. Nog steeds uitzinnig blij met haar nieuwe leven. Plus een eigen familie aan pleegkinderen om zich heen: de Blackboys, Willy, Maxie en Kleine Beer.
Vrij! Allemaal vrij!
Vrij zoals je als varken maar vrij kunt zijn. Land, lucht, water, waar je maar kijkt.
De Moeder van Sjonnie kan er nog steeds niet over uit. Wat een rijkdom!’
GUL – HARTELIJK – ROYAAL
Tot op het laatst is ze zo geweest. Gul, hartelijk, royaal. Toen Dokter Peter donderdag arriveerde met zijn dierenartsenkoffertje, vanaf de andere kant van haar Bofkonteilandje, liep ze hem stralend tegemoet.
En nu is ze er niet meer.
Wordt Vervolgd.