‘Eén van de heerlijkste plekken die ik ken is wel de huishouding van de Familie Bofkont, een hemel voor varkens en andere lieve dieren die door Dafne Westerhof gemanaged wordt, vlakbij Amsterdam’, schrijft Hanneke Groenteman deze week op haar site.
Hanneke heeft gelijk. Geen fijnere plek voor de varkens dan op Het Beloofde Varkensland. Ik zou alle in de steek gelaten varkens hier wel een plaat willen geven. Helaas, het gaat niet. Maar binnen de omstandigheden doe ik wat ik kan.
Je huis verkopen, met de koper bij de notaris zitten voor de overdracht, na afloop iedereen de hand schudden en vertrekken. Koper (bank in dit geval) gaat eens kijken wat ze gekocht hebben en treft tot ieders stomme verbazing twee varkens in de achtertuin aan.
Wie doet zoiets? Wie laat zonder iets te zeggen zijn varkens achter?
Toch gebeurt het en de Dierenbescherming laat ze er mee wegkomen.
Geen aangifte, niks niet.
De varkens hebben maanden in die achtergelaten gribus gezeten. Tot een wanhopige makelaar mij belde en vertelde wat daar aan de hand was. De bankman nam de verzorging op zich, (‘ Ik heb veel meegemaakt in al die 30 jaar dat ik bij de bank werk, maar dit slaat werkelijk alles!’), maar de situatie ter plekke was verre van ideaal omdat er geen strobed voor ze gemaakt kon worden door een onpraktische huisvesting. Ook belde hij stad en land af voor een nieuw thuis voor deze onfortuinlijke varkens. Maar wat hij ook probeerde, het lukte niet een nieuw adres voor deze varkens te vinden.
Op Het Beloofde Varkensland zaten we inmiddels ook niet stil. Gister was het zover. We hebben de twee in de steek gelaten hangbuikzwijntjes opgehaald, ver van huis (voorbij Ommen). In een sneeuwbui hebben we ze voorzichtig de bus in kunnen krijgen.
Toen de lange reis naar hun nieuwe bestemming, Kinderboerderij de Pijp in Amsterdam. Er lag zoveel stro in de Bofkontbus dat ze er van dankbaarheid in ploften en in een diepe, diepe slaap vielen. Doodop. Ze snurkten en puften en rochelden als een stel ouwe mannetjes tijdens een zondagmiddag dutje.
Op de plaats van bestemming hebben Dennis en Jaro een staaltje van professionaliteit laten zien, dat zijn weerga niet kent. We moesten de varkentjes over zeker 60 meter lopend naar hun nieuwe hok zien te krijgen.
De varkensredders pakten de klus als een militaire operatie aan. Niets werd aan het toeval overgelaten. Het hele parcours werd een weerszijden afgezet met aan elkaar geknoopte schotten. Alle deuren en hekjes, werden met touwen vastgezet om te voorkomen dat ze dicht zouden vallen en de varkens de benen zouden kunnen nemen. (Een varken in paniek is een ongeleid projectiel, en dan krijg je ze van je leven niet meer te pakken).
Die minutieuze voorbereiding wierp zijn vruchten af.
Toen we de deuren van de bus openden lagen de varkens nog steeds in diepe slaap. Wakker worden, jongens! Ze wilden er niet uit. Maar Dennis weet precies wat ie doet en met alle rust van de wereld lukte het hem de varkens zonder stress de gewenste richting uit te lopen. Jaro sloot er naadloos op aan.
Knap werk van mijn mannen. Ja, ik was echt trots op ze. Met die twee kun je voor de dag komen in barre varkenstijden. Als je varkens wilt redden moet je samenwerken met mensen met wie je de oorlog kunt winnen. Anders kun je het vergeten.
In hun nieuwe hok hebben we kruiwagens vol stro voor ze uitgestrooid. En wat deden deze lieve varkens? Ze maakten onmiddellijk een slaapnest. Druk in de weer schraapten ze met hun voorpootjes al dat stro in een hoek. En plof, daar lagen ze. Na al die tijd iedere strospriet ontbeerd te hebben, en dat met de afgelopen vorstperiode (!) zijn ze eindelijk in het paradijs gekomen. Wel niet Het Beloofde Varkensland, maar goed genoeg voor een fijn en lang varkensleven met Jaro als hun vaste verzorger op een kinderboerderij in Amsterdam. Dat komt dus wel goed.
Dennis en Jaro ontzettend bedankt voor de niet aflatende inzet. Dat was weer een lange varkensdag. Om 10 uur vertrokken van Het Beloofde Varkensland en ‘s avonds om 10 uur weer terug. Moe en voldaan. Dank ook aan de de Bankman en de Kinderboerderij!
En dank aan Erin, die de honneurs op Het Beloofde Varkensland waarnam en zorgde dat de huishouding van Familie Bofkont bleef doordraaien. Ook zij bleek een moordmiddag gehad te hebben. Want een middagdutje in het stro tussen 2 aanbiddellijke stierkalfjes is ook nooit weg!
(Wie heeft daar een webcam-screenshot van gemaakt? Laat zien!).
