‘Bokita met haar erg verdrietige verleden! Gelukkig heeft ze toch nog de liefde mogen vinden bij Familie Bofkont.’
Gerrie J.
Verzoeknummer 13, voor Gerrie.
Arme Bokita.
Voor alles bang geweest, voor alles altijd bang geweest.
Een extra lange post over Bokita.
En met reden :-(
————
Toen Bokita al een poosje op Het Beloofde Varkensland woonde, dook vanuit het niets haar voormalige baasje op. Eindelijk kreeg ik de achtergrond te horen van dit extreem angstige varken. Schokkend. Leg je zakdoek maar vast klaar.
1.
Ongeveer 15 jaar geleden werd er in een flat in Noord België een minivarkensbiggetje gehouden. Op die flat woonden ook een grote hond en een ongecastreerde beer (mannetjesvarken). Het arme biggetje had er geen leven. Ze werd voortdurend door de hond en de beer achterna gezeten. En gebeten.
2.
De situatie werd onhoudbaar. Een ander adres vinden lukte niet, tot de big terecht kon bij een stel, dat eerst nog op vakantie ging, daarna was het bange biggetje welkom. Maar de toestand op de flat verslechterde met de dag. Op een dag kwam er een ander echtpaar in beeld dat de verzenuwde big tijdelijk onderdak kon verlenen tot de vakantiegangers terug waren. Deze dierenliefhebbers bouwden in allerhaast een provisorisch hokje in de tuin.
3.
Maar de vakantievierders lieten zich na thuiskomst nooit meer zien. De tijdelijke opvangers stonden voor een voldongen feit. Ze wisten niks van varkentjes af, waren nooit van plan geweest er eentje te houden en wat moesten ze haar eigenlijk voeren? ‘Biggenmeel!’ riep iemand en dat werd dus de dagelijkse maaltijd. Bergen biggenmeel aangevuld met lekkere hapjes. Buurman had een walnotenboom, nou die calorierijke noten gingen er ook in als koek.
4.
En toen zomaar op een dag werden er 10 biggetjes geboren! Ja wat wil je met een intacte beer op een flat… Bokita was moeder geworden. Dat verklaarde achteraf haar plotselinge toename in gewicht. Toen de biggetjes na een paar maanden wat flinker werden, verhuisden ze noodgedwongen naar verschillende adressen in de straat. Wie wilde nou niet zo’n schatje? Iedere dag stond Bokita voor het tuinhekje te roepen. Waar waren haar baby’s gbleven? Uit alle tuinen van de straat kreeg ze antwoord, de kleintjes hielden niet op met schreeuwen om hun moeder.
5.
Bokita had 1 dochter mogen houden. De ongewilde varkenshoeders deden hun uiterste best om het moeder en dochter naar de zin te blijven maken. Er kwam een groter hok, een flinke ren, regelmatig vers stro, bakken vol spaghetti en zelfs een modderpoeltje. Eindelijk kreeg Bokita het leven dat haar toekwam na dat traumatische avontuur op die flat.
6.
Maar tot hun grote ontsteltenis werd Bokita opnieuw moeder. Dat ze aan de rol was geweest met haar bloedeigen zonen, was de onervaren varkenshoeders ontgaan. Hoe hadden ze kunnen weten dat minivarkentjes al met 3 maanden geslachtsrijp zijn? Deze keer werden het 14 biggetjes. Maar daar wist Bokita’s grote dochter wel raad mee. Tijdens de bevalling beschouwde ze haar pasgeboren broertjes en zusjes als een feestmaal. Maar er bleven genoeg biggetjes over om ook voor die smoeltjes weer een nieuw thuis te zoeken. Behalve voor het beertje met het Downsyndroom. Dat voelden de noodgedwongen varkenshoeders goed aan, er was iets met dit kereltje. Hij mocht blijven, want wie weet hoe het anders met hem zou aflopen.
7.
Drie varkens: Bokita, haar vraatzuchtige dochter en een zoontje met Downsyndroom. Dat bleek toch wat veel en dochterlief werd een echte lastpak. Toen iemand verliefd op haar werd mocht hij haar meteen meenemen. Voor Bokita en haar zorgenkindje braken mooie tijden aan. Moeder en zoon waren onafscheidelijk, 7 gelukkige jaren lang.
8.
Toen, op een kwade dag, stierf haar zoon en Bokita bleef alleen achter. Ze werd steeds stiller. Hoeveel spaghetti ze ook kreeg, zonder haar geliefde zoon zakte ze weg in een onmetelijk diepe depressie. De vrouw des huizes leed inmiddels aan een chronische ziekte. Een ander varkentje erbij durfde ze niet meer aan. Haar toekomst was onzeker en wie moest er voor Bokita en een nieuw varkentje zorgen als zij het niet meer kon?
9.
Maar de depressie van Bokita brak haar hart. Bokita lag te liggen, wegkwijnend van verdriet. Steeds meer walnoten, bananen, aardappelen en spaghetti. Niks hielp. Zonder haar zoon had de eenzame Bokita geen leven meer. Inmiddels was ze 10 jaar en wanstaltig obese.
10.
Na lang aarzelen durfde haar baasje over te gaan tot euthanasie om Bokita uit haar lijden te verlossen. Twee dierenartsen beten er onafhankelijk van elkaar hun tanden op stuk. Het lukte niet. Bokita was te dik. Ze kregen haar niet fatsoenlijk onder narcose.
Hoe ging het verder?
Dierenarts nummer 3 stuurde een mail naar Het Beloofde Varkensland:
‘Iemand heeft mij gevraagd een gezond diertje, een hangbuikzeugje van 10 jaar, te euthanaseren. Reden: we zien haar niet graag meer. Ik weigerde haar dood te spuiten. De vraag is dus zou u haar willen opnemen?’
Maar dierenarts nummer 3 had de kluit belazerd, begreep ik later toen ik het levensverhaal van Bokita hoorde.
Er wás helemaal geen sprake van een ‘ethische weigering’. Er was wederom sprake van een mislukte euthanasie door Bokita’s extreme overgewicht (waar overigens evengoed een factuur van 300 euro voor werd uitgeschreven).
En wat er toen gebeurde…
Bokita werd in een te kleine aanhangwagen gepropt, zonder dak of zeil, en in een ijskoude nacht naar de Franse grens gereden. Maar de nieuwe eigenaar vond haar te groot. Bokita ging linea recta ‘per kerende post’ terug naar de afzender in België.
————
En toen kreeg ik die mail.
Een lang verhaal kort:
Bokita kwam uiteindelijk op Het Beloofde Varkensland terecht.
Ze kreeg een fijne plek binnen, naar buiten durfde ze nooit meer.
Tot ze 1,5 jaar later wel naar buiten móest: de boerderij stond in brand.
Er was geen keus, de vlammen rukten op.
Uit zichzelf was Bokita niet gevlucht, ze hield zich doodstil, hoewel het vuur nog maar een halve meter van haar verwijderd was.
De brandweermannen duwden haar uit alle macht naar buiten.
Pas toen begon ze te krijsen.
Daarna durfde Bokita geen stap meer te verzetten.
We hebben een nieuw huisje gebouwd, letterlijk om haar heen.
Gewoon op de plek waar ze tot stilstand was gekomen.
En daar is ze de rest van haar leven blijven liggen.
Alleen voor een schaal met fruit durfde ze het uitloopje in.
Een klein uitloopje, expres, anders was haar wereld te groot en te angstig.
DAPPERE BANGE BOKITA – filmpje
https://bofkont.tv/dappere-bange-bokita.html
Lukt het niet? Dan deze:
https://vimeo.com/familiebofkont/dappere-bange-bokita
————
PS
Ik denk altijd aan Bokita terug met gemengde gevoelens. De pijn over haar levensloop. Wat Bokita allemaal heeft moeten doorstaan, daar kun je om janken. Ze hield er een levenslang trauma aan over.
Blij dat we het leven van Bokita nog wat lichter hebben kunnen maken.
De laatste zomer van haar leven plaatsten we een kleine Pipowagen naast haar huisje. Dag en nacht gezelschap en lekkere hapjes zoveel ze maar wilde. Boktia was dol op gekookte eitjes en appels. Die kreeg ze dan ook overvloedig mee naar de Varkenshemel ;-)
MONUMENTJE VOOR BOKITA – filmpje
https://bofkont.tv/monumentje-voor-bokita.html
Lukt het niet? Dan deze:
https://vimeo.com/familiebofkont/monumentje-voor-bokita
————
PPS
OVER MINIVARKENS FOKKEN (zoals Bokita):
FOKKEN – 1
Broodfokkers. Zij fokken biggetjes voor de verkoop. Maar fokkers weten dondersgoed dat er steeds meer minivarkentjes gedumpt worden. Er komt veel bij kijken om minivarkens een volwaardig varkensleven te geven. Dat wordt er bij de aankoop niet bij verteld. Het is daarom de hoogste tijd dat fokkers meer van minivarkens gaan houden dan van hun portemonnee. Beste fokkers, neem uw verantwoordelijkheid en stop met fokken. Er zijn al meer dan genoeg minivarkens. Misschien kunt u een minivarkens-opvang beginnen? Daar is een schreeuwende behoefte aan.
FOKKEN – 2
Particulieren. Het lijkt zo leuk: een nestje minibiggetjes voor de kinderen. Maar al die biggetjes kunnen niet blijven. Waar vind je zoveel betrouwbare adressen waar ze een echt minivarken mogen worden tot hun dood aan toe? Wie heeft er zoveel plek om twee minivarkentjes te kunnen blijven bieden wat ze nodig hebben? En hoe leuk is het voor moeder en biggetjes om van elkaar gescheiden te moeten worden? Nog los van het feit dat er een fokbeertje moet komen opdraven voor de bevruchting. Daarna wacht het beertje meestal weer de eenzame opsluiting, net zoals bij de fokberen in de bio-industrie. Of het zeugje moet naar een fokbeertje ergens in het land worden gebracht. Allemaal gedoe dat de van nature honkvaste varkentjes je niet in dankbaarheid zullen afnemen.
FOKKERS
Fokkers willen biggetjes verkopen. Zij zullen je dus nooit het complete verhaal vertellen. Lees deze site van voor naar achter. Dan weet je waar je aan begint. Hoort zeg het voort.
————
24 januari 2016
Geachte fokkers van minivarkens,
Vorige week heeft Dierenambulance Gooi en Vechtstreek een gedumpt minivarkentje naar Het Beloofde Varkensland gebracht. Het piepjonge beestje stond vastgebonden aan een boom in een natuurgebied. De politie zoekt getuigen. Afgelopen woensdag bracht Dierenambulance Den Haag ook zo’n kleintje. Gedumpt op een parkeerterrein. Met hun komst herbergt Het Beloofde Varkensland nu 40 afgedankte minivarkens.
In 1997 werd Het Beloofde Varkensland al geconfronteerd met de eerste gedumpte minivarkentjes. Toen al was duidelijk dat minivarkens geen geschikte huisdieren zijn. De laatste jaren neemt het aantal gedumpte minivarkens alsmaar toe. Dat zal ook u niet ontgaan zijn via kranten, TV en social media.
Heeft u om die reden het fokken van nog meer minivarkens wel eens in twijfel getrokken?
Er zijn al meer dan genoeg ongelukkige minivarkens op de wereld. Misschien helpt het als u eens een kijkje neemt op minivarkens.nl. Wellicht komen de – door ons geanonimiseerde – klachten u bekend voor. Die teleurstellingen, klachten en drama’s zijn namelijk afkomstig van uw eigen klanten.
U bent fokkers van minivarkens en vaste adverteerders op Marktplaats. Opvallend is dat de toon van uw advertenties steeds grimmiger wordt. U valt elkaar openlijk af en concurreert steeds meer op gewicht (‘onze microbiggetjes zijn écht de allerkleinste ter wereld’).
De komst van Minivarkenskopen.nl zal daar ongetwijfeld mee te maken hebben. Deze nieuwe minivarkensfokker claimt uit te blinken in service, bezorgt de minibiggetjes aan huis door heel Nederland, en biedt ze voor 350 euro aan. Minder dan de helft van de concurrent. Minivarkens zijn Big Business geworden. Ik hoef u niks te vertellen. Wij kunnen niet anders concluderen dat ook de markt van minivarkens een vechtmarkt is geworden.
Overbodig te zeggen dat bovenstaande de minivarkens op geen enkele manier ten goede komt. Ook valt ons op hoe onjuist de informatie is, die u uitdraagt. Een paar voorbeelden:
1. Onze varkentjes wroeten niet, dat hebben we eruit gefokt.
(Onzin: wroeten is de essentie van ieder varken).
2. Onze varkentjes worden niet groter dan 15 kilo.
(Lariekoek: minivarkens worden 50 tot 80 kilo).
3. Een minivarken heeft geen eigen wil, maar gehoorzaamt het baasje.
(Misleiding: minivarkens zijn eigenzinnige beesten met een groot ego, een enorme wil: ze zullen nooit en te nimmer wie dan ook gehoorzamen).
U zult zich ongetwijfeld in een van deze voorbeelden herkennen. Deze informatie komt namelijk van uw eigen sites. Maar met deze verkeerde informatie is het geen wonder dat het zo vaak mis gaat.
Nogmaals: zie https://minivarkens.nl.
Beseft u dat u als fokker van minivarkentjes een grote verantwoordelijkheid draagt en door die bedrieglijke informatie aan de wieg staat van ernstig dierenleed? Zou het niet in het belang van de minivarkens zijn als alle fokkers voortaan eensluidende en eerlijke informatie verstrekken? Het groeiend aantal gedumpte mini-varkentjes liegt er immers niet om.
Wij stellen daarom het volgende voor:
Mogen wij u uitnodigen om een gezamenlijke brochure op te stellen met eerlijke informatie over minivarkens, gebaseerd op de ware aard van het beestje? Deze brochure wordt dan de nieuwe standaard-informatie die uw klanten schriftelijk van u meekrijgen. Dan kan daar geen enkel misverstand meer over bestaan.
Dat betekent dat u veel minder minivarkens kunt gaan fokken omdat maar weinig mensen kunnen voldoen aan de eisen die gepaard gaan aan het verantwoord houden van minivarkens.
Om te beginnen UITSLUITEND buiten de bebouwde kom en ALTIJD met een of meerdere soortgenoten. Minivarkens zijn nu eenmaal erf- en boerderijdieren. Daarmee komt er automatisch een eind aan het solitair gehouden minivarken als het modieuze ‘varkje’ in de huiskamer.
Zodra fokkers de ware aard van het minivarken als sociaal groepsdier gaan erkennen, en daar naar gaan handelen, zijn we op de goede weg naar het welzijn van minivarkens.
Dat zou toch in ons aller belang moeten zijn?
Met vriendelijke groet,
Dafne Westerhof
voorzitter Stichting Familie Bofkont
Het Beloofde Varkensland
————
#minivarken #fokken #drama #trauma #angst #TLC