Vandaag is het Valentijn.
Voortaan wordt Valentijnsdag de Dag van Oom Bert.
Dat komt door vorig jaar.
Laten we terug gaan naar die dag.
VALENTIJN 2022
Oom Bert wilde die dag niet ontbijten.
Hij voelde zich niet lekker en ging apart liggen.
Zijn kersverse pleegbiggen snapten er niks van.
‘Oom Bert! Oom Bert! Kom je? Kom nou!’
Maar Oom Bert gaf geen sjoege.
De enige die hij om zich heen kon verdragen was Brody.
Ik maakte me zorgen.
Oom Bert was al tijden af-en-aan niet goed.
Al deed hij nog zo zijn best, de jaren gingen tellen.
Pas tegen de avond kwam hij overeind.
Hij ging bij de deur staan.
Plassen. Hij moest plassen. En dat moest buiten.
Tijdens het plassen reageerde hij met zacht gehum op de biggen.
Die stonden thuis, om ‘t hardst te roepen: ‘Oom Bert! Oom Bert! Waar ben je?’
Ik keek van buiten naar binnen, en van binnen naar buiten.
Hoe lang heeft Oom Bert eigenlijk nog?
Kómt er nog een dag dat hij zijn pleegbiggen kan introduceren op het erf?
Maar is dit niet veel te vroeg?
Alles is nog zo nieuw voor die biggies.
Moeder net dood, Oom Bert nog maar pas hun oom.
Maar misschien komt er geen volgende keer meer.
Maar dit, maar dat.
Misschien was het dit: NU of nooit meer.
Daar kwamen ze.
Beauty Boy voorop, broer Zoon op z’n hielen, de rest zwierde er achteraan.
Herman, Zeus, Mem: de koeien keken net zo verbaasd als de biggen.
Maar daar stond Oom Bert.
Hij humde iedereen geruststellend toe.
‘Alles komt goed.’
UIT HET LEVEN VAN OOM BERT
Oom Bert werd in 2011 geboren in Nijeholtpade. Een zondagskind.
Toen hij een paar dagen oud was, sloeg de boer hem over tijdens ‘de geboortezorg biggen.’
Vergeten. Kan gebeuren met zoveel lopende-band-biggetjes.
En zo ging Bertje op 30 augustus 2011 in de Bofkontbus naar Het Beloofde Varkensland: mét aandoenlijk biggenstaartje.
Onmiddellijk werd hij de steun en toeverlaat van Keiler.
De kleine Bert bracht het verweesde wildzwijnenbiggetje troost. De toon was gezet.
Als vleesbiggetje groeide Bertje tegen de klippen op, en al gauw was hij veel groter dan Keiler.
Acht jaar later ontfermde Bert zich over Koertje, het ‘snelwegbiggetje’ dat uit de vrachtwagen sprong.
En zo werd grote Bert Oom Bert.
Weer een paar jaar later nam Oom Bert alle weesbiggen van Eénoogje onder zijn hoede.
En toen hij ze allemaal tot bloei had gebracht, kon hij met een gerust hart gaan.
DE LAATSTE DAG
Eten wilde hij niet meer, gemasseerd worden wel.
Na de driedubbele dosis pijnstiller ging hij bij de deur staan.
Hij snoof de blauwe lucht op. Nog even naar buiten.
Het laatste rondje.
Wie trof hij daar onder de hooikap? Keiler.
Lieve Jongen en Herman zagen het gebeuren.
En wie strompelde met Oom Bert mee, terug naar binnen? Corrie.
Ook voor Corrie was het de laatste dag :-(
https://familiebofkont.nl/2023/02/corrie-knorrie-2/
IN DE VOORMALIGE BIGGENCRECHE
Koertje lag in de ene hoek, de biggen van Eénoogje schoven pluksgewijs bij hem aan.
En daar was Brody, ook hij mocht meedoen.
Oom Bert en Corrie trokken zich terug, samen, in de andere hoek.
Had ik daar iets over te zeggen gehad? Nee.
Zo deden ze dat, uit zichzelf.
HET GROTE AFSCHEID
Corrie knorde en smulde: de ene appelpunt na de andere, er kwam geen eind aan.
Oom Bert lag ernaast te liggen, hij taalde er niet meer naar.
Maar toen het voor hem ook bijna zover was, hees hij zich overeind.
Hij kwam op ons af, we hielden hem een stukje appel voor.
Deed hij dat nou om ons een plezier te doen?
Hij nam het stukje aan, en nog een stukje, en nog een stukje.
Daarna nam Oom Bert een besluit.
Stapje voor stapje, o zo wiebelig, maar vastberaden, hobbelde hij naar de andere hoek.
Daar lagen ze. Zijn roze lummels.
Koertje. De pleegbiggen. Allemaal in diepe slaap, Brody ook.
Oom Bert keek en keek. En ik keek naar Oom Bert.
Toen draaide hij zich om.
Net zo vastberaden kwam hij terug.
Naar ons, naar Corrie, naar de man met SlaapZacht.
Het was volbracht.
PS
Morgen het verslag van de uitvaart.
#big #varken #valentijn #euthanasie #uitvaart