Mina is vanochtend om 4 uur gaan liggen. Niet voor lang, maar ik was allang blij. Het arme dier heeft meer dan 33 uur non stop op haar benen gestaan. Ik dacht dat ze van de pijn niet kón liggen, maar dat is deels waar. Dokter Peter zei dat Mina ook niet dúrft te liggen omdat ze bang is niet meer overeind te kunnen komen. Te zwak. Nauwelijks voor te stellen bij zo’n enorme koe, maar Mina is en blijft een prooidier.
Getemperatuurd worden vindt ze ook helemaal niks, toch moet dat om de zoveel tijd. Gisterochtend 40.9, vanochtend gezakt naar 39.4, lichtpuntje in bange dagen. Dagelijks 3 pijnlijke spuiten achter elkaar, ze gruwt ervan en wij ook, maar het moet. Het leeglopen gaat onverminderd door, maar ze drinkt goed, een grote zorg minder.
Dat we haar zondagavond binnen kregen was een wonder.
Mina was dat niet van plan. Maar in de open ruimte blijven bij de kudde, ze zou ten dode opgeschreven zijn. De enige manier om een zieke koe te behandelen is haar klem zetten, binnen, met een stalen hek, ja zo’n bio-industriegeval. Dat hek haat ik, maar ik ben er nu blij mee. Zonder ben je kansloos. Toen Mem die ontstoken hoef had, een paar jaar geleden, hebben we dat ding aangeschaft. Zieke koetjes aanpakken is niet voor watjes. Gelukkig duurt het maar even en dan kan ze weer los de stal in.
Mem moet ik trouwens mijn excuses aanbieden.
Toen Mina vrijdag niet overeind kon komen en ik de schaafwond aan haar voorknie zag, wees ik Mem als schuldige aan: Mem kan beuken verkopen die zijn weerga niet kennen. Maar zaterdagochtend wilde Mina niks meer eten en wat zag ze er beroerd uit. Zou er niet iets heel anders aan de hand zijn?
Zatermiddag kreeg ze een opleving, liep naar Mem, en zag ik dat nou goed, Mina begon Mem vriendschappelijk te likken. Ik haalde opgelucht adem. Eind goed, al goed.
https://bofkont.tv/mina-likt-mem.mp4
Maar zondagochtend was het helemaal mis.
Ik belde de plaatselijke Dierenkliniek, raadpleegde de buurboer en stuurde filmpjes naar Dokter Peter. Het Grote Dierdokteren was begonnen. En hoe moest het met de workshop en het vriendenavondje? Afzeggen. Nood breekt wet.
In de loop van zondag werd Mina zieker dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Zondagnacht. Haar lijdensweg was niet om aan te zien. Moest ze daar niet uit verlost worden? Alles tegen elkaar afgewikt en gewogen. Het leeglopen, de pijn, de radeloosheid, het uitdrogingsgevaar, het extreem hete weer, wat waren de opties?
Contrecoeur, puur op verstand, namen we het definitieve besluit. Maar toen stak mijn instinct de kop op. Nee. Dat gaan we dus niet doen. Nee. Nee. Nee.
“Het ruikt hier naar bloed,” zei Dokter Peter toen hij Mina’s ziekenboeg inliep. Dat klopte. De troep van wat er allemaal uit een levend wezen kan komen hadden we expres laten liggen. Alleen zo kon hij het juiste beeld krijgen.
“Haar blik, ze jaagt de vliegen nog weg, ze kijkt af en toe nog naar buiten, en ja, ze loopt leeg, maar voorlopig heeft ze nog genoeg vlees op de botten,” somde hij op.
“Geen gelopen race, maar laten we het een kans geven.”
En zo geschiedde.
Wordt Vervolgd.
QUOTE VAN DE DAG
‘Kom op, Mina meisje! Je bent een vechter, een overlever! Je moet het redden! Ik heb je als te vroeg geboren kalfje gezien. Het is jouw tijd nog niet!!’
Maya de B.
#koe #ziek #hoop