Donderdagavond, na de fotoshoot, tegen tienen.
“Joehoe! Ik ga! Of moesten we nog wat bespreken?”
“Neuh, ga maar, nog even naar het eiland en dan héérlijk lang slapen.”
“Dan wacht ik nog even tot je terug bent!”
Tien minuten later. Telefoon.
“Je had weer een goed voorgevoel, Westerhof. Willy zit vast in de sloot!”
Daarna ging het snel. Stadskleren uit. Overall weer aan. Kruiwagen volgooien: lier, waadpakken, moker, pin, touw, banden, zaklantaarns, lichtbakken, appels. Er op af!
Daar zat ie. Muurvast.
Arme Willy. Hoe lang zal hij voor zijn leven gevochten hebben? Een varken geeft niet op, nóóit, maar zijn eigen kracht had hem in de steek gelaten. Eerst proberen met een appeltje, vergeefs: de uitgeputte Willy had het opgegeven. Er kwam nauwelijks geluid meer uit. De modder had het laatste woord.
Gelukkig hadden we spullen.
De rillende Willy de kant oplieren was geen eenvoudig karweitje. Toen er nog geen trekker was bood de lier uitkomst om dode bofkonten van a naar b te krijgen.
Maar een levende Willy, met zijn lichaamsgewicht van 350 kilo, was van een andere orde. Centimeter voor centimeter – uiterst behoedzaam – om lijf en leden van die verkleumde stakker heel te laten.
En toen was de accu leeg.
Gelukkig lag er nog eentje in de kruiwagen, godzijdank een volle, maar het zag er lang uit dat het allemaal NIET ging lukken. Wat moest ik doen? De brandweer bellen?
Dat kwam de eer van Dennis Duizendpoot te na.
Doorgaan. Vooral doorgaan.
(Altijd al brandweerman willen worden :-)).
Willy heeft zich gisteren de hele dag niet laten zien.
Spierpijn!
Hoe fijn de zon ook scheen, Willy bleef binnen: home, sweet home.
Maar zijn moddergevecht heeft grote gevolgen.
Voor de hele Familie Bofkont…
Wordt Vervolgd.
PS
Pak er maar een kopje koffie bij.
Urenlang geploeter teruggebracht naar – toch nog – 30 minuten.
#varken #sloot #modder #reddingsactie