Vandaag is Miss Universe het feestvarkentje. Veertien jaar is ze geworden.
Zoals iedere ochtend heb ik haar ontbijt op bed gebracht. Geen bakje biks meer voor haar, al tijden niet meer.
Van biks in een bakje snapt ze niks meer. Ze krijgt nu een paar boterhammen met pindakaas in blokjes gesneden.
De biks strooi ik er overheen als hagelslag. Een voor een hou ik de stukjes brood voor haar smakkende bekje. Hap.
En dan weer een. Hap.
Tot ze ineens midden in zo’n stukje stopt met kauwen. Dan kijkt ze vertwijfeld om zich heen.
Wat was ik ook alweer aan het doen? Kauwen? Maar hoe moet dat dan, kauwen?
Als mensen aan mij vragen hoe ik weet dat Missie dement is, nou zo dus. Van het ene op het andere moment volkomen de kluts kwijt zijn.
Bijvoorbeeld niet meer weten hoe je je brood weg moet krijgen.
Soms deed ik tussendoor nog wel eens even snel wat anders. De waterslang in een bak hangen op het erf, bijvoorbeeld.
Als ik dan terugkwam was Missie nog druk aan het smakken. Maar dat gaat allang niet meer.
Ik moet er nu tot het laatste stukje bij blijven, anders komen die boterhammen niet meer op.
Voor dat stoppen met kauwen heb ik nu een goede truc. Een lepel appelsap. Daar het stukje brood in en
hap, slik, weg is het. Wat ben ik blij dat ze er al jaren aan gewend is om appelmoes met een lepeltje te krijgen.
Gewenning doet een hoop.
Deze maand van het jaar is mijn wijlen vadertje ook nooit ver weg. Negen jaar geleden lag hij in het ziekenhuis.
Zijn krachten waren gereduceerd tot nul, zelfs praten kostte teveel energie. En wat werd toch hij mager.
Tot ik er achter kwam dat zijn eten altijd op het tafeltje naast zijn bed werd gezet.
En ook weer onaangeroerd opgehaald…
Wilde hij niet meer eten? Welnee. Hij barstte van de honger maar had de kracht niet meer om het zelf te pakken.
En niemand die dat doorhad.
‘Deze varkentjes hebben het beter dan oude mensen in een verpleegtehuis’, zei laatst iemand terwijl ze
het appelmoesritueel met grote ogen volgde.
Wie weet, bedenk ik nu, gaat dat appelmoesgedoe wel verder dan de beschermde aanleunwoning van Het
Beloofde Varkensland. Insipireren die demente Missie en haar mopperbuurman Mannetje Bromsnor om beter
uit je doppen te kijken als je met je eigen oude familieleden te maken krijgt.
Het filmpje is van 5 augustus 2003. Miss Universe op haar eerste verjaardag. Ze was berig toen en ze hing
de hele dag aan mijn been. Mooie herinnering.
Fijne vrijdag allemaal!
Quote van de Dag:
‘Ik ben Vriend van Familie Bofkont omdat ik wil dat er nog heel veel ongelukkigen gelukkig en gezond oud moeten worden!’
(Dankje Jeanet van S.!)
PS
Ook Vriend van Familie Bofkont worden?
http://www.familiebofkont.nl/vriend