Hoe meer ik weet en hoor, hoe zwaarder het me valt. En het lastige is: ik ervaar alles ook nog eens fysiek. Op dit moment zit ik met een razende buik en bonkt het hart in mijn keel. Woede. Pure woede. Was ik er maar nooit aan begonnen.
Wat is er aan de hand?
Ergens in Nederland is er een eetbaar bos. Hoge idealen over voedsel, samenwerken, vrijwilligers, duurzaamheid, verbinding, de aarde nalaten aan de volgende generatie etc., the whole works.
Om het land om te ploegen zijn er 4 biggen ‘geleased‘. Iedereen verliefd op de biggen.
Op hun website lees ik mijn eigen woorden terug. ‘Ze zijn lief, slim, teder en lomp.’ (Is mijn Varkenswoordenboek toch nog ergens goed voor ;-) ).
Inmiddels is het anderhalf later.
Het landje is vakkundig braamvrij gemaakt door de varkens. Nu zijn ze niet meer nodig. De varkens gaan terug naar de boer van wie ze ‘geleased‘ zijn.
Op zijn webshop staan fraaie foto’s over waar ze terecht komen. In de gehakt, de worst of wat je dan ook maar op je bord wenst van de ‘mini landbouwmachientjes’, zoals ze genoemd worden door de mensen van het eetbare bos.
Nu komt het.
De mensen-van-het-eetbare-bos willen de varkens nu gaan ‘redden van de slacht’.
Hoezo redden?
Deze varkens ZIJN er toch al anderhalf jaar? Volop ruimte, hun varkenshuisje is er al, dus wat is het probleem? Geef deze varkens wat ze verdienen: een levenslang leven, ze hebben er al hard genoeg voor gewerkt.
Dát is pas duurzaamheid.
Maar nee.
Zij willen de varkens ‘redden van de slacht’ maar een ANDER moet ze nemen. De varkens zijn inmiddels anderhalf jaar oud (lees: het schattige is er nu vanaf).
Dat noem ik geen varkens redden.
Dat noem ik varkens in de steek laten.
Ze keihard laten vallen.
Wat intens gemeen.
Om onpasselijk van te worden.
#varken #biggetje #verantwoordelijk #duurzaamheid #redden #gemeen