Het jaar 2023 is met horten en stoten begonnen.
En nog steeds zijn we niet uitgehobbeld. Integendeel.
Zoon (plotseling paars) heeft een bacterie doorgegeven.
Ineens werd Beauty Boy ook ziek, met Marsepeintje en 48 in zijn kielzog.
Inmiddels zijn alle pleegbiggen van Oom Bert behandeld, dan wel ingeënt.
Over een week moet dat nog een keer.
Het doet me denken aan een varkensles op de boerenschool.
Moesten we de gezondheid van biggetjes beoordelen.
Koppeldiagnostiek heette dat.
Daarbij ging het om de algehele indruk van het hele nest.
De individuele big deed er niet toe.
Voilà: het principe van de vleesindustrie.
Ik herinner me hoe verdwaasd ik in die kraamstal stond.
Hoe het er rook. Die geluiden. Dat schelle licht.
Het geroep en gelach van de mede-cursisten.
Een aanslag op alle zintuigen. En niet alleen die van mij.
Waar ik ook keek, overal zag ik onthutste oogjes met witte wimpertjes.
De pleegbiggen van Oom Bert werden geboren in een ultra-modern varkensbedrijf.
Het nieuwste van het nieuwste: sterieler dan steriel.
Gekweekt voor de beste karbonaadjes, maar, naar nu blijkt, (te?) weinig weerstand voor een ander leven.
Het begon met het dikke oog van Lieve Jongen.
Daarna kreeg 48 een fikse ontsteking aan zijn achterpootje.
Toen Hennie. Doodziek. Arme Hennie. Ze heeft helaas maar 3 weken van haar vrijheid kunnen genieten.
Afgelopen zomer was Lieve Jongen weer aan de beurt, zijn leven hing aan een zijden draadje.
Daarna Beauty Boy. Ook voor zijn leven hebben we moeten vechten.
En wat betreft de kwetsbare biggenpootjes: ook Zoon is al 2x langdurig behandeld voor ontstoken hoefjes.
En nu weer dit.
Moraal van dit verhaal:
Op Het Beloofde Varkensland is niks een gelopen race.
We leren iedere dag nog bij, al 25 jaar lang.
Alles was en is de moeite waard.
Zo gaat dat met pioniers: die moeten het wiel uitvinden.
En wat betreft de pleegbiggen van Oom Bert:
Iedere dag, iedere week, iedere maand, of hopelijk ieder jaar, is meegenomen.
Hoe kort of lang ook: varkensgeluk is varkensgeluk.
Wordt Vervolgd.
PS
48?!
Wie is 48?