Oom Bert lag te dutten in de varkensmassagesalon.
Op een gegeven moment stiefelde hij langs.
Een stukje verderop bleef hij staan.
Vanuit de pipowagen sloeg ik hem gade.
Eens even kijken wat ie gaat doen, dacht ik.
Oom Bert nam uitgebreid de tijd om te piesen.
Het duurde en duurde en duurde.
Er kwam ook nog een grote boodschap achteraan.
Mooie vaste varkensvijgen, constateerde ik.
Goed zo, Oom Bert.
Heel wat anders dan toen met die darmontsteking.
Is ie toch maar mooi van af gekomen.
Hoe lang is dat nu ook al weer geleden?
En zo memoreerde en koekeloerde ik wat af.
Ein-de-lijk was Oom Bert klaar.
Hij draaide zich om en keek recht de camera in.
Toen zag ik het pas.
Wat een smal smoeltje!
Als ik niet wist dat Oom Bert het was had het ook zomaar een ander kunnen zijn.
De volgende ochtend (zondag) bofkontboerin Gerrie:
“Oom Bert is aan de racekak!”
Toen ik ging kijken lag hij te rusten bij Koertje en de pleegbiggen.
Aan het remspoor was te zien dat Oom Bert niet aan wc papier had gedaan.
Geen verhoging. Wel aanspreekbaar.
Vanochtend wilde hij zijn medicatie niet innemen.
Dagprijzen hè.
Zoals dat gaat in een verpleeghuis.
Wordt Vervolgd.
#varken #ouderdom #verpleeghuis