Op een dag lag Zeeman te mijmeren in de deuropening. De lentezon scheen. Met milde blik overzag hij het erf. Moe was hij, stram, slecht ter been, oud, maar ziek, nee. (Tenzij je ouderdom een ziekte noemt). Een hele poos heeft hij daar liggen kijken, intens tevreden. Daarna ging hij naar binnen. Toen ik ’s avonds terug kwam van weggeweest en hem begroette, kreeg ik geen antwoord. Daar lag een oorverdovend stil lichaam. Zijn buitengewoon lieve Zeemanshart was gestopt met kloppen.
Oom Bert stond gisteren nog niet op facebook, of hij hees zich overeind.
Twee volle dagen en nachten binnen gebleven en ineens kwam hij in beweging. Eenmaal buiten moest hij eerst bijkomen van zoveel activiteit ineens. En daar – als op een teken – kwamen de biggen, de een na de ander. Oom Bert!
En Koertje, ook hij kwam snel dichterbij. Oom Bert! Ach, Oom Bert…
Ze schaarden zich behoedzaam om hem heen.
En toen schuifelde Oom Bert voetje voor voetje naar de waterbak.
Drinken.
Ineens was dat een gebeurtenis van belang. Groot belang. Van lévensbelang. Oom Bert was er nog!
Wordt Vervolgd.
#varken #oud