Bofkontboerin Lidy bracht een boeketje Lelietjes der dalen voor Mokkeltje. Van ons kreeg Mokkeltje ook bloemen mee, en koekjes en appels.
De chauffeur van Rendac die Mokkeltje kwam halen was nog niet eerder op Het Beloofde Varkensland geweest.
Toch begreep hij – zonder woorden – wat de bedoeling was.
Snel maar behoedzaam bediende hij de grijper. Hij zorgde er voor dat Mokkeltje alles mee kreeg voor haar laatste reis, er rolde nog geen appel van haar strooien lijkwade af. Knap werk.
Maar toen de vrachtwagen met Mokkeltje wegreed, lag het bosje Lelietjes der dalen nog op de lege plek die Mokkeltje had achtergelaten.
Toen hoorden we piep-piep-piep-piep-piep: het geluid van een achteruitrijdende vrachtwagen.
De Rendac-chauffeur stond te manoeuvreren op de smalle dijk, hij wist niet dat hij makkelijk had kunnen draaien, op de keerlus, verderop.
Dat gaf ons tijd.
Dennis snelde op de vrachtwagen af: “Mag dit boeketje er nog bij?”
Dat kon niet. De bak was gesloten, automatisch, het dak zat hermetisch dicht.
Rendac-chauffeurs leveren iedere dag opnieuw een gevecht tegen de klok. Iedere minuut telt in hun strakke schema. Mokkeltje lag in de bak, bovenop de lichamen van kalveren, koeien, schapen, biggen, varkens – wie weet wie haar allemaal gezelschap hielden – het was 13.00 uur en de chauffeur was al vanaf 6.00 uur ’s ochtends in touw.
Ook al had hij gewild, de hele technische procedure opnieuw opstarten om de bloempjes bij Mokkeltje te krijgen: uitgesloten.
Maar wat zei die lieve man?
“Geef maar hier.”
Hij legde het bosje op de bijrijdersstoel.
“Ik doe het wel, op mijn volgende stop.”
En zo kreeg het boeketje voor Mokkeltje een extra betekenis.
Niet alleen voor haar: de Lelietjes der dalen waren op 12 mei 2022 voor alle dode dieren in die Rendac-bak.
#varkentje #rendac #kadaverbak #dodedieren #bloemen