Arme Lellebel.
Gisteren kon ze niet met de anderen mee eten. Ze was er wel bij maar lag aan de zijkant van het ontbijtbuffet, zomaar in de natte modder. En dat was geen bewuste keuze. Daags ervoor liep ze al wat mank.
Wat te doen?
Opstaan lukte niet meer. Maar blijven liggen in die koude blubber, daar moest zo snel mogelijk een eind aan komen. De vraag was alleen: hoe?
Uit zichzelf zou Lellebel niet meer overeind komen, zoveel was zeker.
Instoppen met stro in combi met een partytent over haar heen? Geen optie. De bokonten zouden ermee gaan rotzooien, de tent tegen de vlakte smijten en Lellebel zou doodzenuwachtig worden omdat ze geen kant op kon.
Er zat niks anders op: wachten tot de Peperdure Pijnstiller zou gaan werken. Konden wij intussen voorbereidingen treffen voor het vervolg. Muk’s huisje opstrooien met vers stro, hooi halen van de hooizolder, drinkbak schoonschrobben, appeltjes klaarleggen. Het mocht de arme Lellebel aan niks ontbreken.
Na een uur liep ze met voorzichtige stapjes achter een stuk ontbijtkoek aan. Juffrouw Loes, Meneer Klaver, Koertje, Lange Lijs en Edwin leek dat ook een goed idee. En ja, toen stonden ze allemáál in de ziekenboeg. Na een hoop gedoe alle ongenode gasten de deur uitgebonjourd en toen had Lellebel het rijk alleen. Ze had honger als een paard.
Nu haar zus Gerrie, de andere Lellebel, nog even opsporen. Het was de bedoeling dat zij haar tweelingzus gezelschap zou gaan houden.
Ineens knorgeluiden buiten. En wie stond daar? Gerrie!
Alsof ze het wíst dat ze nodig was. Door het deurtje heen maakte ze contact met Lellebel. ‘Hoe gaat het Zus? Zal ik bij je komen?’
Wordt Vervolgd.
PS
Uit het boek
FAMILIE BOFKONT
van pechvogel tot bofkont
DE LELLEBELLEN – Gerdien & Miss Jones
Bladzijde 185
https://familiebofkont.nl/boek/de-lellebellen/