De allereerste bewoners van de Bofkontboerderij – op katjes en kippies na – waren Brutale Griet & Rosamunde. Dat was in 1997.
Ik maakte een bewuste keuze. Mijn kalfjes wél aanmelden bij de overheid (Identificatie & Registratie), maar níet oormerken. Hun oormerken had ik wel, maar ze lagen goed opgeborgen in de la.
Een jaar later kreeg ik een brief van het Ministerie van Landbouw. Alle koeienboeren moesten hun koeien laten inenten tegen de koeiengriep. Wettelijk verplicht.
Ik ben geen bedrijf, schreef ik onmiddellijk terug, mijn koetjes worden niet gemolken, dat gaat ook nooit gebeuren, vergelijk hun status met die van hond of poes.
Een koe als ‘huisdier’ wat was dat voor dwaasheid? Zoiets was nog nooit eerder vertoond en de ambtenaren hielden zich strikt aan het protocol. Een koe is een koe en dit zijn de regels. Griet & Rosa moesten net als alle andere melkkoeien ingeënt worden. Zo was de wet. Punt uit.
Bellen, nog eens schrijven, weer bellen, het maakte niet uit. Het moest.
Intussen las ik in de vakbladen over doodzieke koeien, niemand wist waardoor, een mysterie, en op de een of ander manier vertrouwde ik het niet. Zou dat iets te maken kunnen hebben met dat verplichte inenten?
Mijn besluit stond vast: Griet & Rosa zouden ik never nooit laten inenten. Ik stopte met schrijven en bellen, en van de weeromstuit de overheid ook.
De jaren verstreken. Ik had er al een hele tijd niet meer aan gedacht. Tot eergisteren.
Boerenzoon en vaccinontwikkelaar Arend van ‘t Oever heeft een geheim rapport van Bayer boven water gekregen.
Op 7000 bedrijven zijn destijds vele duizenden koeien overleden ten gevolge van het inenten. Het werd de ‘slijtersziekte’ genoemd. Uierontstekingen, miskramen, diarree. Die arme koeien hebben zich letterlijk ‘doodgepoept’.
De boerenzoon weet nu waaraan de koeien van zijn vaders bedrijf zijn bezweken. Aan een vervuild vaccin van Bayer. De Pharma Gigant heeft de zaak destijds in de doofpot gestopt. Met succes.
15 jaar lang wist Bayer het schandaal onder de pet te houden.
En toen de geheimhoudingstermijn verliep is boerenzoon en vaccinontwikkelaar Arend van ‘t Oever er bovenop gedoken. Goed werk Arend!
Fijne donderdag allemaal!
PS
DE EERSTE KALFJES
Heimwee naar Brutale Griet. Hoe lang is ze nu dood? Acht jaar, zeven maanden en elf dagen. Nog voel ik de onderonsjes. ‘Zeg komt er nog wat van, ga je nog opstrooien of hoe zit ‘t? ‘Brutale Griet kwam er bij staan als ik hun stalletje onder handen nam. Ze vertikte het om te gaan liggen als het stro nog niet ververst was.
Rosamunde stond er ook altijd bij. Niet om mij, om Brutale Griet. Waar Brutale Griet was, was Rosamunde. En waar ik was, was Brutale Griet. Zo ging het.
Ze zeggen wel eens dat het eerste kind er het meeste inhakt. Ik heb zelfs gelezen dat de eerstgeborene vaak de mooiste is omdat de ouders dan nog verliefd zijn. Zou het? Hoe dan ook, Brutale Griet was mijn eerste kalf, ik trof haar aan zonder moederkoe, ik zou haar onder mijn hoede nemen, en in retrospectief heeft dat iets met mij gedaan waar ik toen nog geen benul van had.
Ik zie haar nog buiten in dat rijtje kalveren staan. Een koekalf van 10 dagen oud. Ze was flinker dan de rest. Toen de boer en ik er aankwamen stapte ze snel haar huisje in. ‘Kom maar,’ zei de boer tegen mij. Hij gebaarde dat we het beestje er samen uit moesten halen. Ik bukte en stond meteen klem met een kalf in een iglo. En toen moest de boer er ook nog bij. Wat ik me vooral herinner is de geur. En de warmte van haar vacht.
Ondertussen zette Dennis zijn busje met de kont naar de kalverhuisjes. De boer kreunde onder het gewicht van de kuus in zijn armen. Dennis zwaaide de achterklep open en we sjorden en duwden haar met z’n drieën naar binnen. Hoewel er een laag stro op de laadvloer lag, bleef ze op haar hoge kalverbenen staan wiebelen.
Toen naar Rosamunde. Zij werd mijn tweede kalf.
Maar dit koekalfje was daags ervoor geboren en lag nog binnen. Een stuk kleiner dan ‘mijn eerste’ lag ze moederziel alleen in een hoekje van de verder lege stal en keek niet op of om toen we op haar af liepen. Lag ze op stro? Ik weet het niet meer. Maar wat ik nooit meer vergeet is de verloren indruk die ze maakte. Ja wat wil je, dacht ik. Amper op de wereld en waar is moeder gebleven. De boer tilde haar op. Een makkie.
Toen stond ook zij in het busje te wankelen. De grote hield het kleintje in evenwicht. Ik startte de motor. Op naar een nieuw leven!’
Uit Bofkontkoeien – copyright Dafne Westerhof
PPS
Brutale Griet & Rosamunde leefden nog lang & gelukkig.
Griet werd 15 jaar en de kleinbe Rosa zelfs 19!
#koeien #koeiengriep #ibr #bayer #foodlog