Er speelt zich hier iets heel verdrietigs af.
We zijn uitgedokterd met Mem. De antibioticakuur heeft geen verbetering gebracht. Wat haar nu nog verlichting zou moeten brengen is een dagelijkse injectie met pijnstilling.
Maar Mem wil geen prikken meer.
Ik geef haar groot gelijk. Een weeklang iedere dag injecties met de revolverspuit. De eerste dag zelfs 3 spuiten. Arme Mem. Eén vitamineboost, één antibiotica, één pijnstiller. Ze liet zich lokken met een emmertje biks. Toen nog wel.
De daarop volgende dagen 2 injecties per keer. Antibiotica en pijnstilling. Ze werd er argwanend en angstig van.
Op de 6e dag was ze het helemaal zat. Ze wou geen prikken meer. Wat te doen?
Haar klem zetten en dwingen, er zat geen niks anders op. Ze brulde het uit van de pijn. De tranen stonden in mijn ogen. Zo mag het niet meer, besloot ik meteen. Geen injecties meer voor Mem. Afgelopen.
Ze stond ook al dagen naar buiten te kijken. Omdat behandeling er toch niet meer in zat kon ze net zo goed het erf weer op. Gisteren was het zover. Ze ging meteen op Bulle af, vleide zich tegen hem aan, streek haar wang langs zijn vacht, toen was Zeus aan de beurt en even later zat haar lieve snoet onder de witte haren.
Nu moest ze het verder op eigen kracht doen. Zonder pijnstilling. Dat werd geen succes. Mem is nu blijvend kreupel, door de voortdurende pijn aan haar poot is gaan liggen al een hele toer voor haar geworden.
Het besef drong door dat het zo niet langer gaat.
Vanochtend een filmpje naar Dokter Peter gestuurd. Niet goed, was ook zijn oordeel. Om 12.00 uur zou ik laten weten wat ik verder wilde. Mem in laten slapen? Hij kon vanavond of morgenavond.
Wat een afschuwelijke beslissing.
Behoort orale medicatie écht niet tot de mogelijkheden? vroeg ik voor de zoveelste keer tegen beter weten in. Het antwoord was wederom nee. Dat gaat niet bij koeien. Door het 4 magen systeem wordt dat onmiddellijk afgebroken.
Maar Dokter Peter kent me langer dan vandaag.
“Kunnen we het toch niet één keer proberen? Bij wijze van een experiment?”
“Nog nooit gedaan, maar ik heb iets voor paarden,” zei hij, “dat zou je door de biks kunnen doen, maar je wilt niet weten hoeveel dat kost. En wat Wildeman nu krijgt, die vloeibare pijnstiller, zou je ook kunnen proberen. Maar nogmaals, stel je er niks van voor.”
Meteen aan de slag gegaan.
Plakken ontbijtkoek in de vloeibare pijnstiller van Wildeman gesopt. Maar Mem rook meteen onraad. Dol op koek, maar koek met spul, dat bliefde ze niet.
Dan maar dat paardenspul bestellen.
Alsjeblieft Mem, eet dat dan. We móeten nog wat proberen. Het móet.
Wordt Vervolgd.