Laat haar toch gaan. Loslaten. Op = op.
Veel mensen leven mee met Mem. Wat moet je ook anders zeggen? Wat valt er te zeggen?
Afscheid nemen van een bofkont, het went nooit. Een ding is zeker: het mag nooit routine worden. Het is een proces. Bij ieder dier verloopt het anders.
Als het niet om een ongeluk gaat, of een plotselinge ziekte waarbij acute euthanasie de enige uitweg is, spelen er andere dingen een rol.
Ik kan niet anders dan het proces induiken en iedere keer begin ik bij 0.
Gisteren was ik zover om tot me door te laten dringen dat Mem misschien beter af zou zijn met inslapen. Daar begint het mee. Dat is de 0. En dan probeer ik me gaandeweg met dat verschrikkelijke idee te verzoenen.
Maar dan komt het.
Wat er ook gebeurt, Mem heeft het laatste woord. Is zíj al zover? Het antwoord is nee. Ondanks haar zere poot is Mem nog veel te monter.
Vanmiddag maakte ik dit filmpje.
Mem aan de maaltijd tussen haar varkensvriendjes. Koertje, oom Bert, Brody, De Lellebellen, Wildeman, Koentje, ze waren allemaal van de partij.
Mem maakte bepaald niet de indruk dat ze vanavond Dokter Peter wil ontvangen voor de Big Sleep.
In plaats daarvan is Bofkontboerin Ariane vanochtend naar zijn kliniek in Dodewaard afgereisd. Dankjewel Ariane! Dokter Peter had de orale paardenpijnstiller voor Mem al klaargelegd. Genoeg voor een week.
Zouden we Mem kunnen verleiden om daar een hapje van te nemen? En zou die paardenpijnstiller dan zijn werk voor koe Mem gaan doen?
Stel je voor dat dat lukt. Daar kopen we tijd mee. Tijd om uit te kunnen zoeken wat er nu precies aan de hand is met haar poot. Mem verdient het.
Dat is het proces. Stap voor stap.
Wordt Vervolgd.