Wat er aan vooraf ging:
https://familiebofkont.nl/2020/05/dappere-bange-bokita/
‘Fijn, dat je weer iets over Bokita schrijft! Ze is vaak in mijn gedachten. En Lidy is gewoon een engel!’
Bofkontboerin Neel
Toen Bokita al een poosje op Het Beloofde Varkensland woonde, dook vanuit het niets haar voormalige baasje op. Eindelijk kreeg ik de achtergrond te horen van dit extreem angstige varken. Schokkend. Leg je zakdoek maar vast klaar.
1.
Ongeveer 15 jaar geleden werd er in een flat in Noord België een minivarkensbiggetje gehouden. Op die flat woonden ook een grote hond en een ongecastreerde beer (mannetjesvarken). Het arme biggetje had er geen leven. Ze werd voortdurend door de hond en de beer achterna gezeten en gebeten.
2.
De situatie werd onhoudbaar. Een ander adres vinden lukte niet, tot de big terecht kon bij een stel, dat eerst nog op vakantie ging, daarna was het bange biggetje welkom. Maar de toestand op de flat verslechterde met de dag. Op een dag kwam er een ander echtpaar in beeld dat de verzenuwde big tijdelijk onderdak kon verlenen tot de vakantiegangers terug waren. Deze dierenliefhebbers bouwden in allerhaast een provisorisch hokje in de tuin.
3.
Maar de vakantievierders lieten zich na thuiskomst nooit meer zien. De tijdelijke opvangers stonden voor een voldongen feit. Ze wisten niks van varkentjes af, waren nooit van plan geweest er eentje te houden en wat moesten ze haar eigenlijk voeren? ‘Biggenmeel!’ riep iemand en dat werd dus de dagelijkse maaltijd. Bergen biggenmeel aangevuld met lekkere hapjes. Buurman had een walnotenboom, nou die calorierijke noten gingen er ook in als koek.
4.
En toen zomaar op een dag werden er 10 biggetjes geboren! Ja wat wil je met een intacte beer op een flat… Bokita was moeder geworden. Dat verklaarde achteraf haar plotselinge toename in gewicht. Toen de biggetjes wat flinker werden, verhuisden ze noodgedwongen naar verschillende adressen in de straat. Wie wilde nou niet zo’n schatje? Iedere dag stond Bokita voor het tuinhekje te roepen naar haar baby’s. Uit alle tuinen van de straat kreeg ze antwoord, de kleintjes hielden niet op met schreeuwen om hun moeder.
5.
Bokita had 1 dochter mogen houden. De ongewilde varkenshoeders deden hun uiterste best om het moeder en dochter naar de zin te blijven maken. Er kwam een groter hok, een flinke ren, regelmatig vers stro, bakken vol spaghetti en zelfs een modderpoeltje. Eindelijk kreeg Bokita het leven dat haar toekwam na dat traumatische avontuur op die flat.
6.
Maar tot hun grote ontsteltenis werd Bokita opnieuw moeder. Dat ze aan de rol was geweest met haar bloedeigen zonen, was de onervaren varkenshoeders ontgaan. Hoe hadden ze kunnen weten dat minivarkentjes al met 3 maanden geslachtsrijp zijn? Deze keer werden het 14 biggetjes. Maar daar wist Bokita’s grote dochter wel raad mee. Tijdens de bevalling beschouwde ze haar pasgeboren broertjes en zusjes als een feestmaal. Maar er bleven genoeg biggetjes over om ook voor die smoeltjes weer een nieuw thuis te zoeken. Behalve voor het beertje met het Downsyndroom. Dat voelden de noodgedwongen varkenshoeders goed aan, er was iets met dit kereltje. Hij mocht blijven, want wie weet hoe het anders met hem af zou lopen.
7.
Drie varkens: Bokita, haar vraatzuchtige dochter en een zoontje met Downsyndroom. Dat bleek toch wat veel en dochterlief werd een echte lastpak. Toen iemand verliefd op haar werd mocht hij haar meteen meenemen. Voor Bokita en haar zorgenkindje braken mooie tijden aan. Moeder en zoon waren onafscheidelijk, 7 gelukkige jaren lang.
8.
Toen, op een kwade dag, stierf haar zoon. Bokita bleef alleen achter. Ze werd steeds stiller. Hoeveel spaghetti ze ook kreeg, zonder haar geliefde zoon zakte ze weg in een onmetelijk diepe depressie. De vrouw des huizes leed inmiddels aan een chronische ziekte. Een ander varkentje erbij durfde ze niet meer aan. Haar toekomst was onzeker en wie moest er voor Bokita en een nieuw varkentje zorgen als zij het niet meer kon?
9.
Maar de depressie van Bokita brak haar hart. Bokita lag te liggen, wegkwijnend van verdriet. Steeds meer walnoten, bananen, aardappelen en spaghetti. Niks hielp. Zonder haar zoon had de eenzame Bokita geen leven meer. Inmiddels was ze 10 jaar en wanstaltig obese.
10.
Na lang aarzelen durfde haar baasje over te gaan tot euthanasie om Bokita uit haar lijden te verlossen. Twee dierenartsen beten er onafhankelijk van elkaar hun tanden op stuk. Het lukte niet. Bokita was te dik.
Hoe ging het verder?
Dierenarts nummer 3 stuurde een mail naar Het Beloofde Varkensland:
‘Iemand heeft mij gevraagd een gezond diertje, een hangbuikzeugje van 10 jaar, te euthanaseren. Reden: we zien haar niet graag meer. Ik weigerde haar dood te spuiten. De vraag is dus zou u haar willen opnemen?’
Dat dierenarts nummer 3 de kluit had belazerd, begreep ik later toen ik het levensverhaal van Bokita hoorde.
Er wás helemaal geen sprake van een ‘ethische weigering’. Er was wederom sprake van een mislukte euthanasie door Bokita’s extreme overgewicht (waar overigens evengoed een factuur van 300 euro voor werd uitgeschreven).
En wat er toen gebeurde…
Bokita werd in een te kleine open aanhangwagen gepropt, en tijdens een ijskoude nacht dwars door België heen naar de Franse grens gereden. Daar zou haar een nieuwe eigenaar wachten. Maar hij vond haar te groot. Bokita ging linea recta mee terug naar België.
Daarna kreeg ik die mail.
En toen? Leefde ze toen nog lang & gelukkig?
Nu wel.
Maar eerst moest Bokita de brand op de Bofkontboerderij nog doorstaan.
https://bofkontboek.nl/brandboekje-deel-1.pdf
https://bofkontboek.nl/brandboekje-deel-2.pdf
Lieve Dappere Bokita, wat kunnen we anders doen dan heel diep voor jou buigen?
FILMPJE
https://Bofkont.TV/20200503-Dappere-Bange-Bokita-2.mov
#varkens #minivarken