Gisteren alweer 25 jaar geleden. 27 april 1995. Op die dag kwam er een einde aan mijn wilde zoektocht naar een plek om mijn droom van vrijlevende varkens waar te maken. Díe dag stond er een boerderij te huur in de krant. Díe dag begon het avontuur dat zou uitmonden in Familie Bofkont op Het Beloofde Varkensland.
Uit Varkensvrouw – notities uit een bewogen leven
PAARD IN DE SERRE
natuur inschakelen, natuur uitschakelenDoor de aanbeveling van de directeur van de Telegraaf kom ik meteen op een hoger niveau bij Staatsbosbeheer binnen: Hoofd PR. Ik ben te vroeg en rij nog even langs het kapitale landhuis op de doorgaande weg naar Zeist. Verlaten, vervallen, verstild en overwoekerd. Een droom.
Mijn oog was al eerder op dit sprookjeshuis gevallen. Ik heb een zwak voor bouwvallen en vergane glorie. Er spreekt zoveel geschiedenis uit. Dit landhuis is overweldigend in alles. In grootte, in ontbinding, in het onmogelijke, in leven en dood. En in hoop. Vooral in hoop.
Ik ben er al eens eerder langsgereden op weg naar Staatsbosbeheer. Toen had ik een orienterend gesprek op het hoofdkantoor. Gewoon om eens te vertellen waar mijn gedachten naar uitgingen. Zij van hun kant waren net bezig met privatisering en moesten manieren vinden om geld te gaan verdienen. Mijn gesprekspartner was ook vooral geïnteresseerd of ik daar ideeën over had. Een geanimeerd gesprek met potentie. Wordt vervolgd, zeiden we bij het afscheid.
En nu rij ik het terrein van het verlaten landhuis op. Er staat een dure auto op de oprijlaan. Wat zal ik doen? Wel of niet uitstappen? Maar voordat ik daar een beslissing over hoef te nemen staat er al een gesoigneerde heer voor mijn neus. Hij blijkt een van de erven te zijn.
Ik vertel hem over mijn fascinatie voor het pand en hij nodigt me uit voor een bezichtiging. De ontvangsthal alleen al doet me naar adem snakken. Bijna volledig in elkaar gestort, maar ik hoor de muziek, ik zie de baljurken en de soirée’s nog zo voor me.
Als we in de kapitale serre staan, vraagt hij of ik ook van paarden hou: ‘Moeder was dól op paarden. Toen haar lievelingspaard moest bevallen heeft ze haar naar de serre gehaald. De butler bracht een paar strobalen. Moeder lag de hele nacht naast haar paard op het veulen te wachten.’
Als we weer op de oprijlaan staan, haalt hij een stapel bouwtekeningen uit zijn auto en vouwt ze uit op de motorkap. Weg sprookje. Er komt een park met superdeluxe appartementen rond een grote vijverpartij. ‘Hier, neem maar mee’. Uit beleefdheid neem ik de envelop met het doodvonnis voor het landhuis aan.
De PR-man van Staatsbosbeheer pakt de zaken voortvarend aan. Binnen een paar weken heeft hij me half Nederland doorgesleurd. Boerderijen, landhuizen, bosvilla’s, ik word voorgesteld aan rentmeesters, we drinken koffie bij pachters, en maar praten, praten, praten. En ideeën uitwisselen. Marketing, PR. Hoe denk ik hierover, hoe denk ik daarover. Ik denk van alles. De bezittingen van Staatsbosbeheer zijn prachtig. Te prachtig. Tot op de millimeter strakgetrokken, niets is aan het toeval overgelaten. Met heimwee denk ik terug aan het paard in de serre.
Ik vertel over het boek van de natuurkunstenaar Louis Leroy: Natuur inschakelen, Natuur uitschakelen. Gaat over het onvolmaakte en zijn visie om natuur en cultuur te integreren. Niet lang daarna zie ik het meesterwerkje bij de Slegte liggen. Ik tip de PR-man en hij koopt de hele partij op. Eindejaarsgeschenk voor alle relaties van Staatsbosbeheer.
Copyright
Dafne Westerhof / Familie Bofkont / Het Beloofde Varkensland
https://bofkontboek.nl/varkensvrouw.pdf
#varkens #paarden #droom