CORONA
De Familie Bofkont Workshop van zondag 8 maart is afgelast.
Waarom?
BETTER SAFE THAN SORRY
De deelnemers aan de Familie Bofkont Workshop komen vanuit alle windstreken uit binnen- en buitenland.
RISICO
Voor ieders veiligheid & welzijn willen we geen enkel risico nemen. Niet voor de mensen, ook niet voor Familie Bofkont. Als een van onze varkenshoeders besmet raakt, zijn de rapen gaan.
Wie. Moet. Er. Dan. Nog. Voor. De. Dieren. Zorgen?
Einde mededeling
8 maart Internationale Vrouwendag. Vertaald naar Familie Bofkont is Mem de eerste die in me opkomt. In dromen staat een koe voor rijkdom, geluk en vrouwelijkheid. De koe als oermoeder. Moeder de Vrouw. Mem heeft het uitgevonden.
Zeven jaar lang heeft ze Bulle en Grietje gezoogd. En nog is ze niet uitgezorgd. Voor Bulle en Grietje hoeft het niet meer. Bulle is tegenwoordig the leader of the pack. Zelfs Herman heeft ie onder de knoet. Grietje leeft haar leven met Mozzarello.
Maar Broertje & Wilde Sjouk zijn spekkopers.
Als de enige varkens van Familie Bofkont genieten zij nu van Mem’s eersteklas verzorging. Waarom zij? Toen Mem nog volop moeder was van Bulle, liepen de biggetjes Broertje & Wilde Sjouk altijd om haar heen te scharrelen. De gulzige Bulle vermorste nogal eens wat melk ;-)
Dat is nu zowat 9 jaar geleden.
Kijk naar dit filmpje van Mem en Broertje en zie wat een jarenlange band tussen koe & varken kan doen.
https://Bofkont.TV/20200127-Bofkont-TV-Mem-en-Broertje.mov
Fijne zondag allemaal!
PS
‘Ik word Vriend van de Famulie Bofkont omdat:
Daar dierenlevens zijn zoals ze horen te zijn en om het fantastische werk dat daarvoor verricht wordt.’
Dankjewel Wilke V.!
‘Ik word Vriend van Familie Bofkont omdat:
Nou, eigenlijk word ik vaak heel verdrietig als ik zie hoe goed de bofkonten het hebben, omdat zoveel andere dieren dat niet hebben. Die worden niet gezien als bijzonder, liefdevol, intelligent en grappig wezentje. Het liefst zou ik alle dieren bij jullie willen brengen. Dat lukt niet, maar alle beetjes helpen, of mijn bijdrage nou voor de oude bofkonten is of voor een nieuw lid van de Familie Bofkont. En ik ben natuurlijk benieuwd naar het boek met jullie verhalen! Dag lieve bofkonten! Knuffel van Gwendolyn.’
Dankjewel Gwendolyn K.!
PPS
Over het Familie Bofkont Boek gesproken:
Hier de waargebeurde verhalen van de hoofdrolspelers uit deze blog.
Mem & Bulle
trieste koeGedumpt, mishandeld, verwaarloosd, te vroeg geboren, uit een proefdierlaboratorium, van het slachthuis, noem het op, ze kwamen bij Familie Bofkont terecht. Maar een depressieve koe? Die vraag heb ik nog niet eerder gehad. Ik luister de voicemail af:
‘We hebben een probleem met een koe. Dat is zo’n vreemde. Ze komt bij de buurman weg. Stond daar de hele dag met de kop door het hek te schudden en toen heeft mijn vader haar hier gehaald. Wij hebben de koeien buiten lopen. Maar hier durft ze de melkstal niet in. Ze heeft geen aansluiting met onze kudde en nu staat ze al een week in haar eentje bij de sloot omdat haar kalf daar verdronken is. Mijn vader vindt het sneu, hij wil haar nu nog even vetweiden en dan naar de slacht. Maar hij vroeg of ik jou eerst wilde bellen.’
‘Wie zegt dat die depressieve koe hier wel kan aarden? Als mijn koeien haar ook niet moeten, wat dan? Ze hebben hier allemaal de hoorns op de kop staan, zij niet en hoe moet het dan als ze hier het erf over getimmerd wordt? En een koe kost hier wel driehonderd euro per maand. Wie gaat dat betalen?’ Dat en meer overleg ik met de boerendochter.
Een paar dagen later. ‘Kijk daar staat de trieste koe,’ wijst de boer. Heel in de verte zie ik een zwart-wit stipje. Het is een eind lopen voor ik bij het melkkoetje ben. Ik schrik ervan, zo broodmager als ze is. Ze staat gebogen met doffe ogen naar de sloot te staren. Haar uiers staan gespannen. ‘Ik ben zeventig en ik kan niet iedere dag dat hele stuk meer lopen,’ verklaart de boer.
Ik kan er niet van slapen. Niet alleen vanwege die treurige koe. Er spookt ook een stierkalfje door mijn hoofd dat ik bij de boer heb gezien. Een zwarte met een wit hartje op zijn voorhoofd. Hij lag in een schuurtje met een paar andere kalfjes. Toen hij me zag, stond ie op en liep stralend op me af. Zo vol vertrouwen. Ik was verbaasd. Meestal zijn pasgeboren kalfjes erg schuw voor vreemden. ‘Die gaat maandag naar de veemarkt,’ zei de boer.
Omdat ik maar lig te malen, klik ik Tristesse van Chopin aan op You- Tube. De droeve pianoklanken doen hun werk. Dat koetje mag niet naar de slacht. En dat kalf met dat hartje mag ook niet naar de veemarkt.
‘Daar zal de veehandelaar blij mee zijn,’ lacht de boer als ik hem de oplossing kom vertellen. ‘Ik neem die depressieve koe van je op, onder een voorwaarde.’ ‘En dat is geld?’, vraagt de boer. ‘Nee. Dat kalf. Dan neem ik dat vitale stierkalf ook mee. Als hij bij de trieste koe mag drinken, kan hij haar van de depressie genezen. Dan hebben ze altijd elkaar nog, mocht ze hier geen aansluiting krijgen.’ De boer kijkt me aan. ‘Hoe kom je er op.’ En dan: ‘Hoeveel krijg ik voor die koe?’ ‘Niks. U heeft mij toch gebeld? Ze krijgt een prachtleven en dat gaat me al handenvol geld kosten.’ ‘Nou, vooruit dan maar,’ zegt hij lachend.
De volgende avond woont de trieste koe bij Familie Bofkont in gezelschap van twee biggen en het stierkalf. Hij drinkt goed. Maar wat staat stiefmoeder toch gek. Zo krom. Net of ze moet piesen, maar er komt niks. Ik breng de nacht bij ze in de stal door en roep er ‘s ochtends de veearts bij. Die verdwijnt tot zijn oksel in het magere koeienlichaam. ‘Goed dat je gebeld hebt,’ zegt hij. ‘Een fikse baarmoederontsteking.’
uit het Familie Bofkont Boek – 32ste druk
Copyright Dafne Westerhof / Het Beloofde VarkenslandFamilie Bofkont Boek bestellen? mail@FamilieBofkont.nl
Cadeau krijgen? https://FamilieBofkont.nl/vriend
Wilde Sjouk & Broertje
familiegeschiedenisBert komt van de berenboerderij. Nee, niet zo’n boerderij waar ze bruine beren houden. Stel je voor. Die gekooide stakkers met een gat in hun buik, waar gal uit getapt wordt voor de productie van shampoo of wijn. Waar? China. Waar anders?
De berenboerderij van Bert gaat over varkens en staat in Friesland. Ik raak er verzeild door mijn familiegeschiedenis. Dat komt zo. Mijn opa had in de vorige eeuw (1927) een varken, Betsie. Als Betsie berig was, moest ze naar de berenboer. Die hield beren om alle zeugen uit de buurt te dekken. De berenboer woonde drie kilometer verderop. Klusje voor mijn vader, een ventje van tien, om Betsie naar de beer te brengen. Betsie wist precies waar haar vrijer woonde; achter het witte huisje van Wilde Sjouk, aan de rand van het bos. Daar aangekomen sprong Betsie altijd over de sloot om eerst nog even in haar tuintje te wroeten. Dan smeet de kribbige weduwe de keukendeur open. Met de handen in de zij raasde en tierde ze net zolang tot mijn vader Betsie weer in het gareel had. Snel liep hij dan weer met zijn stokje achter de kolossale zeug aandoor het bos naar de berenboer. Als Betsie gedekt was, gaf de boer hem een berenbriefje mee. Een papiertje met de datum van dekking. En dan ging het weer op huus an. Mijn opa stond al op de uitkijk. ‘Zo Broertje, ben je daar weer mien jong?’ Betsie kreeg te drinken en plofte neer in het stro, moe maar voldaan. Na drie maanden plus drie weken plus drie dagen ging mijn opa bij haar in het stro liggen. Betsie had haar werpnest op orde, het wachten was op de biggen. Opa krabde Betsie achter de oren, streek over haar buik en knorde haar bemoedigend toe. Net zo lang tot de laatste big geboren was. Dat waren nog eens tijden.
Betsie stierf rond 1930 aan de vlekjesziekte. Haar dood was een dag van rouw. Opa begroef haar achter de schuur. 75 jaar later wijst mijn vader me de plek van Betsie’s graf aan. En dan wil ik het huisje van Wilde Sjouk ook zien. We rijden de route die hij vroeger met Betsie te voet ging. Het huisje van Wilde Sjouk staat er ook nog.
Na de dood van mijn vader (2007) ontdek ik een boek met foto’s. Opa en oma Westerhof staan er in met hun twee jongens; Hendrik en Broertje (later Herman genoemd). En daar is Wilde Sjouk en de beren- boer in de avondzon voor zijn boerderij. Prachtige beelden uit lang vervlogen tijden.Op Google Earth zie ik dat er op de plek van de berenboerderij nog steeds varkens gehouden worden. Dat moet ik zien. Waar Betsie vroeger een spannende date met de beer had, moeten de 600 fokzeugen het nu met kunstmatige inseminatie doen. Mark, de tienjarige zoon van de varkenshouder hangt aan mijn lippen. ‘Familie Bofkont? Varkens masseren? Dat wil ik ook! Mag ik mee?’
Ik krijg een wild plan. Sinds kort heb ik de beschikking over een stukje oerbos op de Zuidas. Hoe zou ‘t zijn om daar iets te gaan doen, geïnspireerd op Betsie en het bos van de berenboer? Een soort ‘tuinpad van mijn vader’, maar dan anders. Ik zie het al helemaal voor me. Maar tussen droom en daad staan wetten en praktische bezwaren. Ik krijg het maar niet van de grond. Loslaten. Dat probeer ik nog steeds.
Mark snelt ons vooruit de kraamstal in. Trots toont hij de biggetjes van zijn vader. ‘Deze papa?’ Zijn vader knikt. En dan overhandigt Mark mij twee biggetjes: Broertje en Wilde Sjouk.
uit het Familie Bofkont Boek – 32ste druk
Copyright Dafne Westerhof / Het Beloofde VarkenslandFamilie Bofkont Boek bestellen? mail@FamilieBofkont.nl
Cadeau krijgen? https://FamilieBofkont.nl/vriend
