Ze is vandaag 11 jaar geworden. Dokter Peter is niet geweest. Hij kon niet. Misschien moest dat zo zijn.
Vanochtend vroeg de slingers opgehangen voor een feestontbijt. De Moeder van Sjonnie in haar huisje, haar boys buiten. Later kwamen zij ook binnen voor appels en koek.
Ik zag het meteen.
Ze deed zo haar best om te genieten van het lekkers. Maar ze is zoveel minder dan gisteren. Weg beweeglijke flanken, de ballon is terug, strakker gespannen dan ooit. Ze kreeg alles op, daarna ging ze met veel inspanning liggen.
En toen gebeurde het.
Toen we wegliepen van haar Bofkonteiland om de rest van de familie te gaan bedienen op Het Beloofde Varkensland, kwam ze kreunend en steunend overeind. Ze moest en zou meelopen.
We bleven op haar wachten en toen legde ze haar wang tegen ons aan. Verstild. Ernstig. De Moeder van Sjonnie is afscheid aan het nemen.
Wordt Vervolgd.