Siepert en zijn zus Kareltje, geboren en getogen op Het Beloofde Poezenland, hadden geen denderende verstandhouding. Siepert woonde aan de voorkant van de boerderij. Kareltje achter. Dat gold voor zowel binnen als buiten.
Soms kwamen ze elkaar tegen. Dan vlogen ze mekaar altijd even in de haren. Ook een manier van begroeten. Toch gebeurde er laatst iets opmerkelijks.
Een week of wat geleden werd het roetkoud. Had ik net op het nippertje de geraniums van de vriesdood gered, stond Kareltje die avond ineens in de voorkamer. Daar had ze al jaren haar smoeltje niet meer laten zien en ze werd bepaald niet met open armen ontvangen. Ook Sneeuwwitje blies haar partijtje mee: ‘Oprotten jij!’
Maar Kareltje was vastbesloten: ‘Ik heb net zoveel recht op die kachel als jullie.’ Ze bleef de koude dagen en nachten logeren en van lieverlee werd het gewapende vrede tussen de drie katten.
En toen gebeurde het: zag ik dat goed? Lagen Siepert en Kareltje echt naast elkaar? Ja dat zag ik goed. Met gepaste afstand, maar toch. Samen op dezelfde lap.
In het licht van Siepert’s plotselinge dood een herinnering om te koesteren. Een cadeautje.
Maar nu het gekke: de foto die ik van ze maakte is spoorloos verdwenen. Oftewel: nergens terug te vinden op mijn telefoon. Misschien duikt ie ooit nog op, misschien ook niet. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.
Wel een foto gevonden uit vroeger tijden. Toen waren Siepert & Kareltje 6 maanden oud. Hun leven was pas begonnen. Those were the days my friend I thought they never end…
Fijne vrijdag allemaal!