Je bent varkensboer en je hele hebbe-en-houwe is afgefikt. Je zit verslagen in de keuken met vrouw, kinderen en enkele intimi. Plotseling zie je iets bewegen op het erf. Je staat op en ziet een vrouw staan zwaaien. Achter haar staat een man. Wie zijn dat? Zijn dat soms dierenactivisten?! WTF! Wat gaan we nou krijgen?! Wat moeten die hier?!
‘Ik ga wel even,’ zegt je buurman gauw en weg is ie. Binnen een minuut is ie weer terug. ‘Ze zijn van varkensland uit Amstelveen.’ Je zoon heeft ze al gegoogeld. Dierenactivisten! Zie je wel! Oprotten met die lui!
Zo zóu het gegaan kunnen zijn.
Misschien hebben ze ons niet eens gegoogled en wisten ze het zo ook wel. Ik had expres niet Het Belóófde Varkensland gezegd. Wat ik wel zei was dit: ‘Goedemiddag meneer. Ik ben Dafne en dit is Dennis. Wij zijn van varkensland uit Amstelveen. Hebben zelf ook brand gehad. Hebben jullie hulp nodig? Kunnen we wat doen?’
Ik had nog meer willen zeggen.
Dat ik een goede bekende ben van Boer Edwin (voorzitter van LTO Varkenshouderij Noord Nederland), dat ik fan ben van Annechien ten Have (progressieve varkensboerin/pionier uit Groningen) en dat ik Caroline van der Plas (Voormalig PR Nederlandse Vakbond Varkenshouderij en bedenker boerburgertweet), gewoon een leuk wijf vind.
Allemaal bekende namen die deze varkensboer ongetwijfeld zou kennen. Waarom wilde ik dat zeggen? Om vertrouwen te winnen. Maar ik kreeg de kans niet.
‘Ik ben de eigenaar niet, maar zal binnen vragen.’ De woordvoerder perste de woorden door zijn strakke lippen. Een en al wantrouwen. Tot in zijn haarwortels.
Ik was expres zo’n 10,15 meter van het keukenraam gebleven. Voelde tot in MIJN haarwortels wel dat ik daar niet had mogen staan. Mensen lastig vallen die net een brand achter de rug hebben en jou als vijand zien. Hoe haal je het in je hoofd?
Maar ik wist dat ik snel moest zijn. Razendsnel.
Geleerd uit eerdere pogingen om varkens vrij te kopen na een stalbrand. Zodra de NVWA er bij betrokken is, is het voor de varkens te laat. Het was me tot nu toe nog nooit gelukt. Altijd te laat. Altijd te beleefd gebleven.
Gisteren ging ik een stapje verder. Kiezen uit twee kwaden. Onbeschoft om ongevraagd hun erf te betreden, maar de enige kans voor de 10 varkens om uberhaupt op Het Beloofde Varkensland te kunnen komen.
‘Het antwoord is nee,’ zei de woordvoerder die binnen een tel terug was. ‘En die 10 overgebleven varkens? Kunnen we daar wat voor doen? Misschien kunnen we ze kopen en meenemen naar varkensland?’
‘Er is nog genoeg levends over,’ zei de woordvoerder met een hoofdknik naar een schuur. ‘Dat is al geregeld met de instanties.’
En dat was het. Meer zat er in. Ik had een bos bloemen mee willen nemen. Maar geen tijd meer. We waren al hartstikke laat. Het idee om alle 10 varkens te redden was opgekomen als poepen. Hoe dan? En waar dan? Toen we dat een beetje voor ogen hadden, moest de hele Familie Bofkont nog verzorgd worden. En toen nog voor donker in Brabant zijn.
Ik wenste hem sterkte en voor iedereen in de keuken en we reden terug naar varkensland. Het Beloofde Varkensland. Overvallen door een gevoel van grote verslagenheid. Om de kloof. De kloof tussen boeren en burgers. Hoe krijgen we die ooit nog gedicht?
Als dat niet (meer) lukt komt het nooit meer goed voor de varkens. Iets voor de varkens doen, betekent eerst een basis met de boeren leggen. Vertrouwen. Er moet een gezamenlijk vertrek komen. Beide partijen zullen water bij de wijn moeten willen doen. Maar hoe in godsnaam?
Ik heb er nog veel meer over te zeggen. Voor vandaag is het dit, anders wordt deze blog veel te lang. Maar…
Wordt Vervolgd.
Fijne zondag allemaal!
PS
Thuisgekomen las ik een razend interessant stuk van een jonge boer die zich wil inleven in de standpunten van dierenrechtenactivisten. Held! Bij het commentaar stond een samenvatting die de spijker op z’n kop sloeg.
Ik kan wel krijsen van verslagenheid:
QUOTE
‘Het stuk van Robert vind ik een uitstekende aanleiding om het te hebben over waar het deep down over gaat: werelden die elkaar niet alleen niet kunnen, maar vooral ook niet meer willen verstaan.
Het zijn in feite werelden die elkaar verwerpen. Erwin Vermeulen (woordvoerder AnimalRights) is het menens; ik heb hem er uitgebreid over gesproken. Boeren is het ook menens.
Dat komt niet meer bij elkaar. We hebben het in feite over moderne godsdiensttwisten/richtingenstrijden. Dat zijn geen grappen. Het gaat dan ook niet om legaliteit versus legitimiteit maar over moralen die elkaar verwerpen. De een houdt vast aan de bestaande legale orde; de ander zegt dat er een totaal nieuwe moet komen die de een helemaal niet wil.
Het stuk van Robert laat de vertwijfeling zien van een verlichte boer. Tegelijk realiseert hij zich de ondoordringbare muur, maar kan hij niet geloven dat die er echt staat.
De minder verlichten in boerenland komen op als tegenhangers van Animal Rights. In verschillende gradaties: teamagro, stichting agrofacts, yvon japers met onze boerderij. De godsdienststrijd zal zich dan ook verharden. Zeker nu ook LTO en Tweede Kamerlid Jaco Geurts hebben aangekondigd dat het uit moet zijn met het filmen in stallen én zich in de strijd mengen.
Dat is koren op de molen van de strijd. Tot zover mijn sociologische waarneming van feiten.’
EINDE QUOTE
Leest allen dit!
https://www.foodlog.nl/artikel/komt-een-boerenzoon-bij-de-activist/
PPS
Bofkont Berichten (5) voor de Vrienden van Familie Bofkont komt vandaag niet bij de koffie, maar bij de thee (late namiddag dus).