‘Dafne bij Utopia hebben ze een varkentje alleen! Kun jij daar niet eens heen? Dafne bij Utopia hebben ze een veganist die wel wat hulp bij zijn missie kan gebruiken! Kun jij daar niet eens heen?’ En meer van dat soort mailtjes.
Maar zo werkt het niet. Kinderen die vragen worden overgeslagen.
Tot ik een mailtje van de redactie van Utopia zelf kreeg: ‘Dafne zou je het leuk vinden om zwijntje Katie een massage te geven op het terrein?’
En zo kom je nog eens ergens.
Ik nam mee: 1. Dennis 2. Varkensmassageboekje 3. Minivarkensboekje 4. Zelfgemaakte A3 poster met aan de ene kant een collage van Maximiliaan & Miss Universe als vrienden voor het leven, en aan de andere kant het ABC van minivarkens.
Katie is een leuk ontspannen beestje van 3 jaar. Ze woonde eerst bij mensen thuis en toen dat niet meer ging, ging ze naar een boerin. Daar was ze dominant over een paar andere varkentjes, zo luidt haar achtergrondverhaal.
Nu scharrelt ze er lekker op los, wroet in de bosgrond en als het straks zomer is heeft ze haar eigen varkensbadkamer: een vijver met veilige ondiepe kanten om heerlijk in te liggen zoelen en soezen.
‘Hier is ze, de diva,’ glunderde Lotus, haar leergierige varkenshoedster. Ze stond open voor informatie en gaat minivarkens.nl van voor naar achteren lezen. En weer terug. Er is meer dan genoeg plek voor een vriendje voor Katie erbij en ik hoop dat het daar van komt. Lotus mag mij altijd mailen of bellen.
HET ONVOORSTELBARE
Terug naar Amsterdam wachtte het onvoorstelbare.
‘s Ochtends had ik er nog aan gedacht. Twee jaren geleden al weer, de grote Valentijnsactie voor de brandweermannen en vrouwen. Tientallen door bofkontfans-gebakken-appeltaarten rondbrengen. Zo koud het toen was. Alles rookte en smeulde nog op het erf. En ik kon alleen maar rillen. Van de kou, van het gebeurde. RTL 4 Koffietijd die een paar quootjes kwam halen. Zeeman die op camera een hele appeltaart naar binnen schrokte.
En in de namiddag nog naar het Bofkontbos. De Pipowagen ophalen. Toen we er arriveerden stond er een deftige Amsterdam Zuid dame naast haar fiets. Stampvoetend. ‘Al die bomen weg! Familie Bofkont weg! Wat een kútstreek!’
Enfin. We weten het allemaal nog. Ook dat het meerendeel van het Bofkontbos gewoon bleef staan. En dat… ach laat ook maar.
Gisteren reed ik er in gedachten verzonken over Katie langs. Ik kijk altijd even opzij en dan zie ik Betsy met haar biggetjes nog tussen de bomen lopen. Gisteren keek ik niet. Tot ik de A10 onderdoor was.
Het werd al donker maar de bliksem sloeg ineens in. Kijk! Kijk achterom! Kijk dan!
Ik zag een paar silhouetten van takken tegen de lucht afsteken. Stuur omgegooid. Terug. Naar het Bofkontbos! Maar dat was het. Er is geen Bofkontbos meer. Mijn geliefde bomen lagen allemaal op een rij in stukken gezaagd.
Betsy’s Bos is voorgoed verleden tijd. En niemand had mij gewaarschuwd. En we zouden nog bomen uit het bos krijgen voor Betsy. En we… ach laat ook maar.
Amsterdam huilt waar het eens heeft gelachen.
Niet alleen de bofkonten zijn hun bos kwijt. Dit is een verlies voor alle Amsterdammers. Dat stukje oerbos als groene oase tussen het grote geld. Onbetaalbaar. Arm bos. Arme bomen. Wat een kapitaalvernietiging :-(
Fijne vrijdag allemaal!