Woensdag 24 november 2004
De Dag van De Acht Kuikens
De deur naar de binnentuin stond open. Ik kon net over het schotje heen kijken. Daar liep Zwartje met haar kuikens. Een paar witjes, ik zag ook eentje met bruine veertjes. Maar de Vrouw deed snel de deur dicht. Ik denk dat ze bang is dat ik ze wil opeten. Dat is ook wel een beetje zo. Toen ik dat van Aagje hoorde, ben ik toch wel nieuwsgierig geworden…
Vrouw Vos en Aagje liepen over het erf te banjeren. Het kan weer. Ze zijn tot bedaren gekomen. Van Billie hoorde ik dat ze vroeger ook van die wildebrassen waren. Ze sloopten alles en gingen dwars door de ramen heen. Net als ik. Maar nu zijn ze rustiger en bezadigder. Ze mogen ook weer rondom het huis. Dat vindt de Vrouw zo gezellig.
Aagje laat mij nu ook met rust. Af en toe krijg ik nog wel een beuk, maar daar blijft het dan bij. Het schijnt dat er volgende week een nieuw varkentje komt. Ene Maximiliaan. De Vrouw praat er vaak over door de telefoon. Hij schijnt een trauma te hebben. ‘Wat is dat?’ vroeg ik aan Billie. ‘Dat is als je heel erg geschrokken bent,’ antwoordde hij. ‘Dan ben je altijd bang dat er weer zoiets gebeurt, ook al dénk je het alleen maar.’
‘O,’ zei ik. ‘Maar eigenlijk snap ik er niks van. Ik zal het morgen nog eens aan Billie Bofkont vragen. Hij wil het vast nog wel een keer uitleggen.’
Wordt Vervolgd.