Ooit sliep ik bij Lange Lijs in het stro. Het was geen doen. Duwen en stompen. Zo’n biggenneusje is zo sterk. Zéér dat het deed. Ik zat ook onder de blauwe plekken.
Maar ik vond dat ik dat doen moest. Lijs was alleen. Het zou maanden gaan duren voor ze opgenomen zou worden in de groep hooligans.
Ze was ergens in België van het transport gesprongen en dan kun als big zomaar op Het Beloofde Varkensland belanden ;-)
Gelukkig kreeg ze snel een vriendin, Lange Haas. Ik had mijn plicht gedaan. De twee biggen hadden stel aan elkaar en de wereld lag aan hun hoefjes.
We zijn nu 8 jaar verder.
Lijs is altijd tegen me aan blijven duwen. Alleen weegt ze nu een paar honderd kilo… Gisteren weer. Altijd als je druk bezig bent en nergens op bedacht. Boem! Hou je dan maar eens staande.
Ik denk dan altijd maar aan hoe het gekomen is: zo’n klein moederloos biggetje op de vlucht, ver weg van die enge vrachtwage, haar instinct gaf haar dat in, maar geen idee waar ze heen moest rennen.
Die angst, dat verloren gevoel.
En toen ineens een surrogaat-moedervarken. Maar dat mens had niet eens spenen! Wat gaan we nou krijgen?! Geen wonder dat dat iets met haar ontwikkeling heeft gedaan.
En Lange Lijs bedoelt er niks kwaads mee. Het is gewoon een over-enthousiaste begroeting: He daar heb je haar weer! Leuk! Weet je nog van vroeger?
En dat is dan wel goed om te weten :-)
Fijne donderdag allemaal!