Bij een van de beste bakkers van Amsterdam kocht ik een verrukkelijke kokosmakroon. ‘s Avonds opgepeuzeld bij een kopje thee. Heerlijk. ‘s Nachts werd ik wakker. Van het ene op het andere moment.
Waanzinnige maagpijn. Ik kon me niet meer bewegen, ademhalen kostte moeite, mijn romp was één gloeiende bal, en mijn buik had de omvang van een drieling in wording. Ik kon alleen nog maar kreunen.
Na 3 rennies viel ik in slaap. Toen ik weer wakker word was de vlammende pijn weg.
Kokoksmakronen. Tja. Als je een veganistische levensstijl wilt nastreven, moet je geen lekkers meer bij de bakker kopen. Niks niet. Nooit meer. Want in lekkers van de bakker zit natuurlijk toch eiwit van ongelukkige kippies, ook al ben je een van de beste bakkers van Amsterdam.
Eigen schuld, dikke bult. God straft onmiddelijk…
Overal en altijd het goede doen: het blijft lastig. De overheerlijke appeltaarten van Ariane: daar zitten vast wel ordentelijke eitjes in. Maar ook boter. En daarom zijn die appelltaarten van haar zo verdomd lekker.
Voor de volgende varkensbadkamer-klusdag gaat ze weer bakken. Dat wordt weer smullen. Een Bofkontboerin vond het niet erg een keertje te zondigen, een andere Bofkontboerin begon te twijfelen maar hield voet bij stuk: ‘Eens een veganist, altijd een veganist.’
‘Zondig nou toch ook eens een keertje! Doe toch niet zo preuts!’ riep ik tegen haar. Weliswaar met een knipoog maar achteraf vond ik dat toch heel flauw van mezelf. Juist sterk om weerstand te kunnen bieden aan verleidingen.
Die kokosmakronen laat ik voortaan wel staan. Zoiets wil ik niet nog een keer meemaken. Maar eitjes van eigen kippies blijf ik wel eten. Daar is niks mis mee. En dan krijgt Kippie ook een stukje appeltaart. Vond ze een goede deal ;-)
Fijne vrijdag allemaal!