Het gekke was: een kwartiertje voor we weg moesten kreeg ik een ingeving: wat nou als we 2 in plaats van 1 bofkont zouden meenemen? ‘Slecht plan!’ riep Dennis.
Het moment van vertrekken naderde.
Overall uit, hakken aan, Eberhard mee en wegwezen. Nooit slim om met je goeie goed het erf op te gaan, maar ik wilde toch nog even een foto van het vertrek maken. Glijdend door de smeltende sneeuw en met een grote boog om de modderige varkens heen trof ik een desperate Dennis en een sippe Saskia aan bij een lege bus.
Geen Eberhard te bekennen. Die lag al weer bij moeder thuis. ‘Wat zullen we doen?’ vroeg Dennis. ‘De pindakaas er bij halen?’ ‘Hij is even buiten geweest. Maar verder dan een paar stappen wilde ie niet.’
De tijd drong. We werden verwacht bij Podium Witteman. Om 16.25 uur. Geen seconde eerder. Geen seconde later. Wat te doen?
‘Als Eberhard niet mee wil, dan wil hij niet mee,’ zei ik. En ik gaf hem groot gelijk. Wie wilde er nou niet met dit weer in bed liggen met een warme kop thee en een goed boek?
‘Wilde Sjouk stond wel meteen bij de bus te kijken.’
Ik keek om me heen. Verdomd. Ze stond er nog. En wie stond daar een stukje verderop te koekeloeren? Haar broer. Maar voor deze nieuwe situatie moest de bus eerst gekeerd worden.
En toen zag Bulle zijn kans schoon. Hij had de kop al binnen. En wie hadden we daar ineens vanuit het niks? Herman. Maar dan wil ik ook mee! En daar kwam Zeus aangedraafd. Ben ik nog op tijd? En dan zeggen ze dat várkens nieuwsgierig en avontuurlijk zijn :-)
Hoe moest Wilde Sjouk ooit tussen dat gedrang door komen?
Ik worstelde me tussen de heren door (m’n goeie goed!) en boven op de loopplank werd ik een volleerd stierenvechter. Néé Herman, je kunt niet mee! Weg Bulle! Zeus, ga nou toch eens aan de kant joh!
Ineens stond Wilde Sjouk dan toch in de bus. Ze begon meteen in het stro te rommelen. Maar waar is mijn broer? Die moet ook mee hoor!
Ein-de-lijk reden we het erf af.
Maar toen het volgende. Wat nou als Mike een lied exclusief op Eberhard had gemaakt? En o jee de presentatieteksten van Paul Witteman! De naam Eberhard staat natuurlijk allang op zijn autocue… Paul zou niet amused zijn.
Zal ik de productieleider bellen? Ze zitten wel midden in de repetitie. Kan ik ze dan wel storen? Maar ze moeten dit wel weten. Hij nam niet op. Na een poosje belde hij terug. ‘Noem haar in godsnaam geen Wilde Sjouk anders krijgen ze daar een rolberoerte,’ siste Dennis me nog snel toe.
‘Wát? Twéé varkens?’ Ik legde uit: ‘Eberhard had geen zin. En als Sjouk meegaat dan moet haar broer ook mee. Zo gaat dat nu eenmaal bij Familie Bofkont.’
‘Maar jullie zijn veel te vroeg! We lopen uit met de repetitie. We kunnen jullie er nu niet in laten!’
‘Geen paniek. We zijn er nog lang niet. We rijden als een slak door de bochten en bij ieder hobbeltje op de weg staan we zowat stil. Dus het duurt wel even voor we in Amsterdam zijn. En als we er zijn wachten we rustig af tot jullie de deur open doen. Wilde Sjouk, eh ik bedoel Sjouk & Broertje komen met VIP vervoer, dus die vermaken zich wel.’
‘Hoe spel je Sjouk?’
‘Gewoon op z’n Fries. S.J.O.U.K. Tot straks!’
En toen sprong Wilde Sjouk omhoog en stak haar kop de cabine in.
Wordt Vervolgd.