Wilde Sjouk heette gisteren ineens gewoon Sjouk. Broertje bleef Broertje. Dat kwam zo: Vorige week werd ik gebeld door de redactie van Podium Witteman. Mike Boddé wilde voor de varkens komen spelen en daar zou een filmpje van gemaakt worden.
En ze hadden ook nog een rare vraag. Kon ik zondag een varken meenemen naar de studio?
De vraag is niet raar maar dat heeft nogal wat voeten in de aarde, hield ik een slag om de arm. Hoezo? Je neemt toch gewoon een varken mee, dat beest gaat braaf naast de piano van Mike zitten en aan het eind van de uitzending gaat ie toch gewoon weer mee terug naar Het Beloofde Varkensland?
Nou nee dus.
Enfin. De keuze viel op Eberhard. Lief dier, rustig, met exact de natuurlijke kalmte van de burgervader naar wie hij vernoemd is. En was hij al niet eerder de ster van de avond op het afscheidsfeestje van de directeur van de Zuidas? Nou dan. Eberhard dus.
Mike kwam spelen. De rest van de week stond in het teken van de voorbereidingen van het optreden van Eberhard in Podium Witteman. Dat betekende o.a. ook de nacht van zaterdag op zondag doorhalen om de boel op tijd klaar te hebben.
Zo’n vraag is leuk, maar de intensieve verzorging van Familie Bofkont gaat altijd door en voor. Pas daarna, en dat is dus ‘s avonds en vaak ook ‘s nachts, is er ruimte voor iets extra’s.
Maar Ik kon de kans niet laten lopen. Het varken-als-wezen-van-zichzelf voor het voetlicht brengen. Zo vlak voor de Kerst, en net nu de varkens zo in het nieuws waren door de actie van Animal Rights.
Zondagochtend moesten we al voor dag en dauw in de studio van Podium Witteman zijn. Paviljoen Eberhard opbouwen. ‘s Nachts in de sneeuw de spiksplinternieuwe onderdelen opladen, boerderij uitsluipen, stil stil niemand mag wakker worden, de ijsruiten van de Bofkontbus schoon krabben, koud koud, en over de dijk glibberen naar de grote stad.
De eerste ploeg decorbouwers was al volop aan de slag. Een ge-olied bedrijf zo’n TV productie. Gedisciplineerd tot en met. Dat moet ook, want ‘s avonds om 18.10 uur moeten ze de lucht in. Geen seconde eerder. Geen seconde later.
Wij aan de slag. En toen kwamen de vragen. Hoe groot is dat beest? Hij is toch niet agressief? Stel dat hij woest wordt? Stel dat hij over de schotten springt? Stel dat hij gaat poepen? Of piesen?
Bleek het zeil voor onder het stro te krap. Bofkontboerin Saskia gebeld. ‘Kun jij naar de Gamma?’ Even over tienen stond ze er. Met een poep & pies zeil. En toen met een blik op Paviljoen Eberhard: ‘Jeetje! Jullie zijn hier de hele week mee bezig geweest!’
Om 11.30 uur waren we terug op Het Beloofde Varkensland om Familie Bofkont ontbijt op bed te brengen. Mozzarello bedienen. Moeke en Bokita hun special treatment. En zo nog veel meer. De hele mikmak. Saskia deed de rest er omheen. (dankjewel Saskia!)
En toen zorgen dat we op tijd mét Eberhard terug naar de studio konden. Om exact 16.25 uur werden we verwacht voor de repetitie. Zo stond het op de callsheet. Geen seconde eerder. Geen seconde later.
Als een militaire operatie hadden we ter plekke Eberhards entree voorbereid. Een doorgang van schotten van bus naar studio. In de studio hetzelfde liedje. Van deur naar paviljoen een corridor. Aan weerszijden live bodies om alles in het gareel te kunnen houden.
Want:
Ik wist precies wat er kon gaan gebeuren. De nieuwsgierige Eberhard zou maar al te graag eerst alle instrumenten plus artiesten inspecteren. Oh wat heeft die knappe celliste een lekker parfum op! En oh wat is die viool heerlijk zacht om op te knagen! En die grote vleugel! Wat kan ik me daar lekker tegenaan schuren! En is dat nou Paul Witteman? Wat heeft hij een mooi pak aan! Die soepele broek! Die móet ik gewoon tussen mijn tanden verscheuren! Dat móet!
Pas als Eberhard veilig in zijn paviljoentje zou zitten, zou ik rustig adem kunnen halen. Maar zover was het nog lang niet.
En toen wilde Eberhard niet mee…
Wordt Vervolgd.
Fijne maandag allemaal!