Laatst (26 oktober) hield ik een pleidooi voor liefdevol activisme. ‘Geen boer die ‘s ochtends handenwrijvend zijn bed uitspringt: vandaag ga ik weer lekker varkens mishandelen. Of: laat ik vanmiddag mijn stal eens in de fik steken, dan krijg ik lekker veel geld van de verzekering.’
Aanleiding: de varkensstalbrand in Heusden. Waarom? Een dierenactivist die het beste met de beesten voor heeft snapt dat daar iets aan vooraf moet gaan: boerknuffelen. Zonder oprechte samenwerking kan er niks van de grond komen.
Die week wilde ik dus naar die boer toegaan met een bos bloemen en een verzoek om hem te mogen interviewen voor publiek op Het Beloofde Varkensland. (Maar daar sprong Mozzarello tussen. De vlegel duwde Mem dwars door de hufterproof-omheining van zijn Bofkont Bajes. Mem overleefde dat gelukkig, maar het gaf op z’n zachtst gezegd weer een hoop oponthoud…).
De volgende dag stond de getroffen varkensboer in de Volkskrant: hij gaf de dierenactivisten gelijk die een wake bij zijn afgebrande bedrijf hielden: ‘want dit wil niemand.’ Nou, als dát geen handreiking is.
Maar wat las ik? Een smalend commentaar in de trant van: ‘Natuurlijk hebben wij gelijk en voor de rest had die boer niks zinnigs te melden.’ Pardon? Niks zinnigs te melden? Het stuk stond bol van zinnigheid, precies de reden waarom ik hem wilde uitnodigen.
De varkensboer houdt z’n bloemen nog even tegoed. Vandaag eerst naar de koeienboer in Werkhoven. Door hem kwam ik op het idee om het groter aan te pakken: hoe meer afzenders hoe beter, 3 x brandstichting (inmiddels weet ik 4 x), en dan ook nog de mogelijke reden waarom. Zouden de Bofkontfans daar voor te porren zijn?
Wat een opluchting en verademing al die hartelijke commentaren:
‘Ik ga overmaken, ik vind het verschrikkelijk voor de boer, voor de koeien, de hond, het hele gezin en voor de samenleving. Echt zo triest dat we niet met elkaar kunnen leven en iemand dit doet vanwege geaardheid.’
Mooier had het niet gezegd kunnen worden.
Dank allemaal voor het vertrouwen en het meedoen!
Wordt Vervolgd.