Dinsdag 7 november 2017

Mannetje Bromsnor. Noem zijn naam en je weet alles. Mopperkont der mopperkonten.
Maar op zijn laatste dag goedgemutster dan ooit.

Zijn ontbijt moest vroeg geserveerd: 4 gebakken eitjes, 3 kattenkuipjes, 1 pot appelmoes en een halve fles appelsap.
Aan zijn gesmak te horen, een feestmaaltje.

Om 16.00 uur zouden zijn hoefjes gedaan worden. Onder narcose. Op zijn leeftijd niet zonder risico.
Maar het kon niet anders meer.

Zijn ligplaatsje lekker vers opgestrooid. Lag hij daar zo alles te bekijken. Kijken? Mannetje Bromsnor? Ja.
Sinds jaren waren zijn ogen weer tevoorschijn gekomen. De laatste tijd was hij enorm afgevallen.
Dat maakte hem niet alleen tot het ideaal geproportioneerde hangbuikzwijntje, maar ik kon ook zijn ogen weer zien.

Oogjes zo lief, zo slim en zo vol achterdocht. De oogjes van een hoogsensitief ventje dat altijd op zijn hoede was.
Een geluid, een beweging, het minste geringste kon hem overstuur maken.

Maar gisteren was hij goed te pas. Zo goed dat ik me uitgenodigd voelde om hem voorzichtig aan te raken. Eerst mijn hand
boven zijn huid, daarna pas óp zijn huid. Het wonder gebeurde: hij strekte zich uit en draaide zijn zachte, rimpelige buik bloot.
Mannetje Bromsnor gaf zich over!

Zo is hij ook onder zeil geraakt. Tijdens een massage, lekker warm onder het varkenssolarium. Zijn oogjes bleven tot het laatst
toe kijken tot de narcose begon te werken, en we fluisterend aan het werk konden.

Aan de hoefjes zijn we niet meer toegekomen.

Mannetje’s gebit – wat er op zijn oude dag nog van over was – zag er uitstekend uit. Maar de vreemde geur om hem heen
maakte mijn vermoeden waar. Een tumor. Wild woekerend in het kaakbot.

We befluisterden de opties die dokter Peter voorstelde. Nog een paar weken rekken met zware medicatie? Kijken of dat lukt?
Maar mijn nee werd snel bevestigd door zijn nader onderzoek. Er bleek niks meer mogelijk.

Dankbaar voor zijn mooie laatste dag, maar o zo droevig door het afscheid.
Mannetje, Mannetje, zo als jij was er maar een.